Δεν αλλάζω την άποψή μου, σε σχέση με όσα έγραψα μετά τη νίκη του Ολυμπιακού κόντρα στη Λαμποράλ. Θα το πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους οι πρωταθλητές Ελλάδας, απλά πιστεύω ότι επί γερμανικού εδάφους, έχει μια τάση η ομάδα να κάνει βλακείες. Κάποτε ο Ουέντελ Αλέξις με ένα προσωπικό 7- 0 σερί σε 26'' έδωσε τη νίκη στην Άλμπα, τώρα ήταν ο Στρέλνιεκς να εκμεταλλευτεί την επιλογή των Πειραιωτών να μην κάνουν φάουλ .

Θα μπορούσα να βάλω και τίτλο στο κείμενο "ρε κάνε ένα φάουλ". Το σκέφτηκα πράγματι. Όμως ρε παιδιά ξέρετε κάτι; Το μπάσκετ είναι άθλημα επιλογών, περισσότερο από κάθε άλλο. Και στην προκειμένη περίπτωση, οι προπονητές και οι παίκτες, παίζουν κόκκινο- μαύρο. Βάζουν τις μάρκες τους, εκεί που αυτοί πιστεύουν. Ο Ολυμπιακός έπαιξε στο "δε θα κάνω φάουλ, σιγά μη φάω τρίποντο" . Και ειλικρινά θα ήμουν μαζί τους, αν… Βλέπετε εδώ υπάρχει ένα μεγάλο "αν" που στη δική μου περίπτωση, στο δικό μου μυαλό, θα με υποχρέωνε να κάνω φάουλ, ακόμη κι αν ήμουν ο μεγαλύτερος εχθρός, αυτής της επιλογής. Ξέρετε τι εννοώ; Θα σας πω αμέσως! Δίνω μεγάλη βάση, στις λεπτομέρειες.

Στα γεγονότα, στα συμβάντα και ακόμη πιο πολύ στα "σημάδια". Ε λοιπόν, σ’ αυτό το κωλοπαίχνιδο τα σημάδια το "φώναζαν". Δε γίνεται να ‘χεις τόση εμπειρία και να μη το βλέπεις, είτε είσαι ο Σφαιρόπουλος(που στην τελική έχεις χάσει Ευρωλίγκα έτσι από τον Πρίντεζη), είτε είσαι οι παίκτες που με τη σειρά τους, το ‘χουν κάνει τόσες φορές. Στα 83 δευτερόλεπτα οι Γερμανοί έδειχναν χαμένοι. Και ήρθαν μάγκες μου δυο τρίποντα από Τάις και Ζήση με τον φουκαρά τον Παπανικολάου κρεμασμένο πάνω τους. Τα σημάδια είχαν "μιλήσει". Με τι θράσος, με τι κουράγιο και με τι "πιστεύω", θεωρείς ότι δε θα φας και άλλο; Και όταν ο Στρέλνιεκς βγήκε ανενόχλητος στη γωνία, πείτε μου αλήθεια, ποιος θεώρησε ότι δε θα το βάλει; Είμαι σίγουρος ότι από την Αλάσκα ως τη Νέα Ζηλανδία, από τη Σιβηρία ως τη Χιλή, όποιος έβλεπε το ματς, έλεγε "αν τους αφήσουν, θα βάλουν κι άλλο".

Γιατί έτσι είναι το άθλημα, έτσι είναι ο αθλητισμός. Και όταν εσύ έχεις μοιράσει τόσα… εγκεφαλικά με αυτό τον τρόπο, είναι απαράδεκτο να τους αφήνεις να διαλύσουν. Επαναλαμβάνω, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό να κάνεις φάουλ. Αλήθεια. Αλλά είσαι +2. Και δίποντο να φάς και κωλοβολές να φας (αν φας) ΔΕ ΧΑΝΕΙΣ . Χάνεις μόνο σε μια πιθανότητα. Και ο Ολυμπιακός την επέλεξε. Είδε τη μπίλια λοιπόν να κάθεται στο άλλο χρώμα. Και πλέον έχει γονατίσει. Η ασπίδα δεν έχει πέσει, αλλά δεν ξέρω αν προλαβαίνουν να σταθούν όρθιοι. Αν τους βγαίνουν και τα κουκιά στην τελική. Το 4- 6, μπορεί να γίνει 8- 6; Και να υποθέσουμε ότι γίνεται. Σε τέτοιο όμιλο- κουλουβάχατα, πως θα περάσεις; Θέλει και καραμπόλες;

Από την αρχή το παιχνίδι στη Γερμανία "βρώμαγε" ότι θα ‘χει σασπένς. Ποιος θα περίμενε να χάσει βέβαια η ελληνική ομάδα με τον τρόπο που κερδίζει; Ο Ολυμπιακός ήταν διαβασμένος, αλλά όσο κι αν ήξερε την… ύλη, η Μπάμπεργκ ήταν έτοιμη και αποφασισμένη να του βγάλει δύσκολα τεστ. Ο Χάκετ μπήκε στο ματς νωρίς και αναγκάστηκε να γίνει …Στρόμπερι. Οι αλληλοκαλύψεις, οι βοήθειες, η ενέργεια του Αμερικανού έλειπαν. Ο μπασκετμπολίστας- στόπερ, χρειαζόταν περισσότερο απ’ όλα τα άλλα σε αυτό το ματς! Γιατί το καλύτερο στοιχείο που έχει η ομάδα του Τρινκιέρι είναι το passing game. Γυρνάνε τη μπάλα εύκολα, απλά, την περνάνε πάντα από τους ψηλούς και ξέρουν που θα βρουν το καλύτερο σουτ. Ή πιο σωστά την καλύτερη επιλογή.

Όλο το δεύτερο μέρος για να μη σας κουράσω, είχε την εικόνα που ήθελε ο Σφαιρόπουλος. Και για αυτό άλλωστε η διαφορά ήταν καλούτσικη για τη δική του ομάδα. Κράτησε τη Μπάμπεργκ χαμηλά, βελτίωσε την άμυνά του και βρήκε δρόμους προς το καλάθι. Ναι, ο Ολυμπιακός στο κρισιμότερο σημείο της διοργάνωσης έχασε τον Λοτζέσκι. Και στο κρισιμότερο ματς έχασε και τον Στρόμπερι. Αν είναι όμως μόνιμα να μιλάμε για ατυχίες, ε τότε, ας μη συζητήσουμε για μπάσκετ. Την ιστορία τη γράφουν οι παρόντες και τούτη τη φορά η ομάδα ήταν έτοιμη να κερδίσει και ηττήθηκε, όπως καμάρωνε ότι νικάει. Η Μπάμπεργκ βρήκε τρία τρίποντα σε 83 δευτερόλεπτα . Και το τρίτο από αυτά, στα 4’’ πριν τη λήξη. Μη λέμε τα ίδια. Και ο Τρινκιέρι να σούταρε, θα το έβαζε…