Οταν ο προπονητής ξεκινά να σχεδιάσει την ομάδα του θέτει στον εαυτό του, τη διοίκηση και τους παίκτες του συγκεκριμένες σταθερές. Σταθερές που συνήθως αποτελούν τις «κολώνες» της χρονιάς, αξιώματα που πρέπει να προστατευτούν πάση θυσία προκειμένου η ομάδα να πετύχει το στόχο της.

Οταν τα «θεμέλια» είναι γερά, τότε η επιτυχία έρχεται πιο κοντά, όταν η φιλοσοφία (σταθερές) δεν ταιριάζουν με το υλικό που έχεις στα χέρια σου τότε μοιραία ο στόχος πάει περίπατο.

Οταν το καλοκαίρι ο Πασκουάλ σχεδίασε από την αρχή τον Παναθηναϊκό, έβαλε τις δικές του απόψεις. Ηθελε μια ομάδα αθλητική, γρήγορη, να παίζει άμυνα, να παίρνει χωρίς σκέψη κάθε ελεύθερο σουτ από την περιφέρεια και να εκμεταλλεύεται την έδρα της, χωρίς να σκέφτεται ποιον αντίπαλο έχει απέναντί της.

Υπό αυτή την έννοια και σε μεγάλο βαθμό οι σταθερές του Πασκουάλ μοιάζουν να έχουν «πιάσει». Τα «θεμέλια» που ήθελε να βάλει ο Ισπανός προπονητής έχουν μπει, ανεξάρτητα αν οι «πράσινοι» δεν εφαρμόζουν στο 100% όλα τα παραπάνω, σε όλα τα παιχνίδια εντός ή εκτός.

ΤΟ ΟΑΚΑ ΕΙΝΑΙ Η... ΚΑΒΑΤΖΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ

Η αναμέτρηση με την Αρμάνι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια επίδειξη των σταθερών . Οχι, ο Παναθηναϊκός δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο, είχε τα σωστά και τα λάθη που πάντα εμφανίζει από το ξεκίνημα της σεζόν, αλλά εκμεταλλεύτηκε δύο «όπλα», τα βασικότερα γι αυτόν τη φετινή περίοδο.

Το πρώτο βεβαίως είναι το απόρθητο κάστρο που λέγεται ΟΑΚΑ και το δεύτερο η εξαιρετική εμφάνιση του... πυρπολητή Ρίβερς, αναμφισβήτητα πλέον της καλύτερης μεταγραφής του Παναθηναϊκού την τελευταία διετία.

Είναι σαφές ότι το ΟΑΚΑ είναι περισσότερο σιγουριά για τους «πράσινους» και λιγότερο... κατηφόρα για τον αντίπαλο. Ισως παλιότερα ίσχυε το ανάποδο, να πίστευε δηλαδή ο αντίπαλος πως δεν μπορούσε να νικήσει και να «λύγιζε» μπροστά στην πίεση.

Πλέον το ΟΑΚΑ αποτελεί για τον Παναθηναϊκό τη σίγουρη... καβάτζα. Τι κι αν χάνει με 10, τι κι αν αισθάνεται να μην πηγαίνει τίποτα καλά, μοιάζει να νιώθει μέσα του πως ό,τι και να γίνει στο τέλος θα είναι αυτός που θα χαμογελάσει. Η ασφάλεια είναι μεγάλο πράγμα στο μπάσκετ. Δεν προκαλεί πανικό, δεν προκαλεί παλινωδίες, δεν επιτρέπει ανησυχία και μουρμούρα. Το ΟΑΚΑ μοιάζει πραγματικά σαν κάστρο που ο «εχθρός» προσπαθεί να το «βομβαρδίσει», αλλά είναι χτισμένο σε τόσο γερά θεμέλια που δεν «σπάει» με τίποτα.

5Ο% ΚΑΤΩ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΑΛΑΘΗ

Ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε κάτι διαφορετικό σε σχέση με προηγούμενα ματς. Σούταρε περισσότερα τρίποντα από δίποντα, άλλωστε πώς να κάνει το ανάποδο, όταν η παρέμβαση της φροντ λάιν είναι από ελάχιστη έως μηδαμινή, είχε πάλι άσχημα ποσοστά στις βολές, δεν είχε καμία βοήθεια από τους Ντένμον, Ογκαστ και Βουγιούκα . Ωστόσο, είχε τον Ρίβερς που τα έβαζε από το σπίτι του, είχε για μια ακόμη φορά έναν εκπληκτικό Γκιστ που παίζει για τρεις σε άμυνα και επίθεση, είχε έναν αξιόπιστο Λοτζέσκι και μικρές - μικρές βοήθειες από άλλους παίκτες που κατά διαστήματα έδιναν ανάσες.

Το καρδιοχτύπι για τον Καλάθη ήταν σίγουρο από την στιγμή που ο κορυφαίος πλέι μέικερ στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή έδειχνε να σφαδάζει από τους πόνους . Μπορεί ο Παναθηναϊκός να ανταποκρίθηκε σωστά, χωρίς τον Καλάθη, μετά το αρχικό σοκ που υπέστη, αλλά είναι ολόσωστο αυτό που είπε ο Πασκουάλ πως «θα είμαστε διαφορετική ομάδα χωρίς τον Νικ».

Μπορεί ο Ισπανός να ήθελε να το πει κομψά, αλλά η αλήθεια είναι πως Παναθηναϊκός χωρίς Καλάθη είναι 40% με 50% κάτω αυτού που βλέπουμε σήμερα. Και για να είμαστε και πιο ξεκάθαροι, η περιβόητη ρήση «ουδείς αναντικατάστατος» ταιριάζει στο 90% των περιπτώσεων, αλλά όχι στην περίπτωση του Παναθηναϊκού και του Καλάθη. Τον καλύτερο πλέι μέικερ του κόσμου να έπαιρνε αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να του δώσει όσα πράγματα του δίνει ο Νικ. Και δεν είναι θέμα ποιότητας, είναι θέμα χημείας, του πώς στήθηκε η ομάδα, θέμα προσαρμογής και διαχείρισης.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΑ Ο ΓΚΙΣΤ

Από 'κει και πέρα, η κουβέντα για τους τρεις (Ντένμον, Βουγιούκα και Ογκαστ) θα είναι πάντα στο προσκήνιο όσο κανείς από τους τρεις δεν ξεχωρίζει από τη μετριότητα. Ηταν σαφές πως ο Πασκουάλ είχε αποφασίσει να μη χρησιμοποιήσει δευτερόλεπτο τον Αμερικανό, κάτι που φάνηκε και από το DNP, όταν τραυματίστηκε ο Καλάθης. Ο Βουγιούκας ίσως να ταίριαζε λιγότερο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ενώ ο Ογκαστ έπαιξε σχεδόν 5 λεπτά και... κατάφερε να βάλει το όνομά του στη στατιστική μόνο για το ένα λάθος που έκανε.

Ο Παναθηναϊκός κοιτάζει στην αγορά για «5άρι», έχει ανοικτά τα μάτια και τα αυτιά του, αλλά είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να βρει κάτι που θα τον ικανοποιεί. Είναι σίγουρο πως οι «πράσινοι» έχουν ανάγκη από βοήθεια στη φροντ λάιν, ο Γκιστ δεν μπορεί να παλεύει με όλους και με όλα, ενώ ο Σίνγκλετον δεν είναι ο παίκτης που μπορεί να δώσει μάχες από τη θέση «5».

Ο Πασκουάλ το παλεύει και είναι προς τιμήν του. Δεν πήγε εξ αρχής στην εύκολη λύση της μεταγραφής. Προσπαθεί να κερδίσει παίκτες και παράλληλα να κερδίσει χρόνο. Το 'χει καταφέρει εκπληκτικά μέχρι τώρα, με τη διαφορά ότι δεν βλέπει ανταπόκριση και βελτίωση από τους «ψηλούς» του. Κερδίζει τα ματς, αλλά δεν κερδίζει παίκτες κι αυτό δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά σε μια σεζόν με τόσα παιχνίδια.