EUROLEAGUE

Το "πράσινο" Deja Vu

Το "πράσινο" Deja Vu

Οι Hoop Fiction γράφουν στο Sport24.gr για την... μικρή αποτυχία του Παναθηναϊκού στο Μιλάνο και τους λόγους που οδήγησαν στην "πράσινη" ανατροπή.

Είναι αλήθεια πως σε κάθε αγώνα που μια ομάδα κυνηγάει κάτι που η άλλη έχει ήδη χάσει, όπως στον χθεσινό του Παναθηναικού ενάντια στην Αρμάνι , δημιουργείται ένα ιδιόμορφο ψυχολογικό πλαίσιο το οποίο σπάνια κανείς μπορεί να προβλέψει. Η απουσία κινήτρου μπορεί να εμφανιστεί είτε ως αδιαφορία, οδηγώντας σε συντριβή, είτε ως απελευθέρωση από την πίεση, οδηγώντας σ’ έναν άκρως ανταγωνιστικό αγώνα.

Επιμελεια: Βασίλης Καγιάς

Η Αρμάνι ήταν πράγματι ανταγωνιστική, αν και σημάδια χαλαρότητας ήταν εμφανή σε πολλές στιγμές του παιχνιδιού , αλλά οι προβολείς εδώ πέφτουν στην ομάδα που υποτίθεται πως χρειαζόταν τη νίκη: η τροπή του αγώνα στο Μιλάνο, και κυρίως το πόσο έδειξε να ξεφεύγει από τον έλεγχο του, ήταν μια μικρή αποτυχία του Παναθηναϊκού να επιβληθεί, πρώτα και κύρια, πνευματικά —μοτίβο επαναλαμβανόμενο από την αρχή της σεζόν.

Ο τρόπος που ξεκίνησε τον αγώνα παρέπεμψε ευθέως σε εκείνες τις εφιαλτικές βραδιές που προηγήθηκαν φέτος, στη Βαρκελώνη ή τη Μόσχα, όπου έβγαινε εκτός διεκδίκησης παιχνιδιού από τη πρώτη περίοδο.

Η άμυνά του, ειδικότερα, έδειξε πως, παρά το ότι πριν από αυτήν την αγωνιστική αποτελούσε τη δεύτερη καλύτερα άμυνα της διοργάνωσης, δεν έχει φτάσει σε καμία περίπτωση στο σημείο όπου μπορεί να εμπνέει εμπιστοσύνη. Απουσία οποιασδήποτε επικοινωνίας, καθυστερήσεις και λάθη, πολλές χαμένες περιστροφές, βύθισμα σε κάθε σκριν, και πολλαπλές παραβιάσεις στοιχειωδών αμυντικών αρχών.

Το "πράσινο" Deja Vu

Ο Αντεντοκούνμπο, πιέζοντας αφελώς κι επιτρέποντας τον απαγορευμένο κεντρικό διάδρομο, χάνει τον Τζέρελς. Η άμυνα του Παναθηναϊκού, παντελώς απροετοίμαστη, καταρρέει αμέσως. Ο Τζέιμς θα έπρεπε να είναι πολύ πιο κοντά στη γραμμή των προσωπικών. Ο Σίνγκλετον θα έπρεπε να είναι ήδη στην κορυφή του ημικυκλίου εντός της ρακέτας. Ο Γκιστ όφειλε να ελέγχει τον παίκτη του Σίνγκλετον. Η θέση του Καλάθη μάλλον είναι αποτέλεσμα των λαθών των υπολοίπων, όντας δυνατή πλευρά θα έπρεπε να είναι κοντύτερα στον προσωπικό του αντίπαλο, αλλά αυτό δεν αλλάζει το ότι και οι 5 παίκτες της πεντάδας έχουν κάνει αμυντικό λάθος στην ίδια φάση. Ο Τζέρελς αστόχησε, αλλά η φάση είναι ενδεικτική της αδράνειας του Παναθηναϊκού όποτε η μπάλα πλησιάζει στη ρακέτα.

Ας δούμε ένα ακόμα παράδειγμα:

Το "πράσινο" Deja Vu

Η φάση έχει πολλές ομοιότητες με την προηγούμενη, αλλά και μια βασική διαφορά: ο Τζέιμς απαγορεύει στον Κουζμίνσκας να κινηθεί προς τον κεντρικό διάδρομο, κάτι που θεωρητικά κάνει πολύ ευκολότερη τη ζωή όλων των υπολοίπων. Αλλά η θεωρία εδώ απέχει από την πράξη όσο κάποιος που συγκεντρώνεται από κάποιον που ονειροπολεί. Ο Γκάμπριελ, πέρα από το ότι θα έπρεπε ήδη να βρίσκεται μπροστά στον Λιθουανό, έχει γυρίσει τελείως την πλάτη του στην μπάλα. Ο Γκιστ, ως πιο έμπειρος, θα έπρεπε να είχε σπρώξει τον Γκάμπριελ προς τον χώρο ευθύνης του, ενώ ο ίδιος ο Γκιστ θα κάλυπτε την καρδιά της ρακέτας, αφήνοντας ελεύθερη την αβέβαιη -και πολύ δύσκολη- σκιπ πάσα. Η φάση τελείωσε με γκολ-φάουλ για τους Ιταλούς.

Αμφότερα τα παραδείγματα δείχνουν ένα πρώιμο στάδιο ομαδικής συμπεριφοράς. Ειδικά στην άμυνα, που συνήθως απαιτεί την ταυτόχρονη εμπλοκή και των πέντε παικτών, αν δεν υπάρχει αρμονία, ροή και αποφασιστικότητα στις κινήσεις, είναι πολύ εύκολο να εκτεθούν ακόμα και πεντάδες που περιλαμβάνουν καλούς -ατομικά- αμυντικούς παίκτες, όπως κατά γενική ομολογία είναι οι παραπάνω.

Στο χθεσινό παιχνίδι, μάλιστα, ακόμα και οι καλοί αμυντικοί του εκτέθηκαν σε πολλές περιπτώσεις από τους παίκτες της Αρμάνι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ ο Αντετοκούνμπο, ο οποίος έγραψε ένα σπάνιο -15 και ταλαιπωρήθηκε πολύ από τον Κουζμίνσκας, ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού. Η αθλητικότητα του Λιθουανού, και κυρίως το σκληραγωγημένο στο ΝΒΑ σώμα του, απορρόφησαν εξαιρετικά την πίεση που μπορεί να βάλει ο Έλληνας φοργουρντ, ο οποίος έχασε πολλές μάχες από έναν παίκτη που χθες τον μάτσαρε στο απόλυτο.

Ο Πασκουάλ, όπως έχει κάνει κι άλλες φορές κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ξεκίνησε την αντιμετώπιση των αντίπαλων pick and roll με show and recover, αντιμετώπιση που γρήγορα έδειξε πως, αν δεν τροποποιηθεί, θα είναι αναποτελεσματική. Τελικά, διατηρήθηκε καθ' όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, στο οποίο η Αρμάνι έβαλε 55 πόντους.

Μια ελάχιστη δράση αρκούσε για να βγάλουν οι Ιταλοί ελεύθερο σουτ. Σε κάθε σκριν δημιουργούνταν κατάσταση 4 εναντίον 5. Οι σκιπ πάσες, τις οποίες ο Παναθηναϊκός ασυνείδητα σχεδόν προκαλούσε τους Ιταλούς να κάνουν, οδηγoύσαν σε close-out με ιδανικές για την επίθεση προϋποθέσεις. Σε κάθε drive υπήρχε είτε ελεύθερος διάδρομος μέχρι το καλάθι είτε ιδανικές προϋποθέσεις για ένα αποτελεσματικό kick-out. Τα προβλήματα περιορίστηκαν σε στο δεύτερο ημίχρονο, το οποίο ο Πασκουάλ έπαιξε με switch-everything αρχής γενομένης από τα εναρκτήρια λεπτά της τρίτης περιόδου.

Κι αν οι 87 πόντοι παθητικό στην κανονική διάρκεια λένε ό,τι χρειάζεται να ειπωθεί για την άμυνά του, οι 87, αντίστοιχα, της επιθετικής του παραγωγής μάλλον κολακεύουν την απόδοσή του σ’ αυτό το μισό.

Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, κατά το οποίο ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να βρει καθόλου ευκαιρίες στο αιφνιδιασμό, η επίθεσή του δεν ήταν κάτι που μπορούσε να παρακολουθήσει κανείς εύκολα.

Κατάχρηση ντρίμπλας, κακές τοποθετήσεις, ελάχιστη ως καθόλου κίνηση εκτός μπάλας, καμιά δημιουργικότητα, κλειστό spacing, pick and roll που δεν έφερναν τίποτα παραπάνω από την επανεκκίνηση της επίθεσης, πολλά λάθη και μάλιστα σε ζωντανές μπάλες. Η άμυνα της Αρμάνι είχε τα δικά της θέματα, αλλά ακόμα κι αυτά δεν στάθηκαν ικανά να κρύψουν την πλήρη απουσία έμπνευσης και ροής που χαρακτήρισε χθες την πράσινη επίθεση.

Πέρα από τα γνωστά pnr στην κορυφή, ο Καλάθης πήρε αρκετές μπάλες και στο ποστ, ειδικά όταν είχε στην πλάτη του τον Τζέρελς. Αυτές οι φάσεις ήταν στην πλειονότητά τους χαρακτηριστικές για πολλές αδυναμίες της ομάδας του Πασκουάλ. Δεν υπήρχε η παραμικρή κίνηση: ο Καλάθης να ντριμπλάρει προσπαθώντας να πλησιάσει προς το καλάθι κι υπόλοιποι τέσσερις να παραμένουν ακίνητοι περιμένοντας, σαν σε άσκηση ματαιότητας, την εξέλιξη της φάσης. Σε μια εποχή όπου η δημιουργία από το ποστ θεωρείται καλύτερη επιλογή συγκριτικά με την εκτέλεση από το ίδιο σημείο, ο Παναθηναϊκός, παρ’ ότι ο Καλάθης μπορεί άνετα να το κάνει, δεν κινήθηκε καθόλου προς αυτήν την κατεύθυνση.

Παράλληλα, υπήρξαν πολλές φάσεις τις οποίες οι παίκτες του Παναθηναϊκού απλώς δεν διάβασαν σωστά, από την αρχή ως το τέλος τους.

Α δούμε κι εδώ ένα παράδειγμα:

Το "πράσινο" Deja Vu

Ο Παναθηναϊκός έχει ακόμα 12 δευτερόλεπτα επίθεσης. Το πρώτο που ξεχωρίζει είναι πως κανείς από τους τρεις παίκτες μακρυά από την μπάλα δεν αποτελεί σοβαρή απειλή από το τρίποντο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα έπρεπε ο σκριν να το δίνει ο Γκιστ, όχι ο Σίνγκλετον, ενώ θα ήταν προτιμότερο ο Παππάς να βρίσκονταν σε κάποια γωνία, κι όχι να αποτελεί τον εκφραστή του pnr, τόσο επειδή αποτελεί τον μοναδικό παίκτη αυτής της πεντάδας -μαζί με τον Σίνγκλετον- που μπορεί να σουτάρει αποτελεσματικά εν στάση.

Υπάρχουν κι άλλα λάθη στο παραπάνω στιγμιότυπο. Και οι τρεις παίκτες μακρυά από το 2vs2 των Παππά-Σίνγκλετον, βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Ακόμα κι αν δεχτούμε πως σκοπός ήταν να καθαρίσει η απέναντι πλευρά και να στηθεί εκεί το πικ, ο Παππάς αποφασίζει να κινηθεί προς το κεντρικό διάδρομο που είναι γεμάτος αμυντικούς.

Τέτοια μικρά λάθη, τέτοιες αποτυχίες στο να διαβαστεί το παιχνίδι, είναι συχνά ο λόγος που επιθέσεις καταδικάζονται χωρίς καλά-καλά να έχουν αρχίσει —μία λάθος τοποθέτηση αρκεί, ειδικά σε μια πεντάδα με τρεις παίκτες που δεν μπορούν να σουτάρουν.

Συνολικά, το χθεσινό παιχνίδι ήταν ένα ταιριαστό φινάλε για τον τρόπο που αγωνίστηκε ο Παναθηναϊκός σε όλη τη διάρκεια της κανονικής περιόδου: ασταθής και απρόβλεπτο, ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο από αγώνα σε αγώνα κι ενίοτε και μέσα στο ίδιο παιχνίδι.

Αν ο περίφημος διακόπτης των ομάδων υπάρχει, κι αν τα play-off μπορούν να παρέχουν τη μοναδική απόδειξη σχετικά με το αν λειτουργεί, ο Παναθηναϊκός ήρθε η ώρα να τον γυρίσει.

Photo credits: eurokinissi.gr

TAGS EUROLEAGUE
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ