Παναθηναικός και Ολυμπιακός επισκέφτηκαν Βελιγράδι και Κωνσταντινούπολη αντίστοιχα, ολοκλήρωσαν ιδανικά μία ακόμα εβδομάδα διπλής αγωνιστικής, ενώ η πορεία προς το πλεονέκτημα έδρας για τη φάση των πλέι-οφς συνεχίζεται με τον στόχο να μοιάζει απόλυτα εφικτός. Μια πιο αναλυτική ματιά γύρω από αγωνιστικά στοιχεία και χαρακτηριστικά των αναμετρήσεων της 14ης αγωνιστικής.

ΕΡΥΘΡΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ - ΠΑΟ: ΚΕΦΑΛΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΙΟΤΙΚΟ ΧΑΣΜΑ

Ταξιδεύοντας στο Βελιγράδι, ο Παναθηναϊκός είχε μπροστά του τη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής ευκαιρία για εκτόξευση σε πολλά επίπεδα --με την λήξη του παιχνιδιού, οι πράσινοι είχαν κερδίσει τα περισσότερα που μπορούσαν. Οριστική εδραίωση στην πρώτη τετράδα, ψυχολογία στα ύψη, και μια νίκη που συνοδεύτηκε με μια γεμάτη ουσία εμφάνιση από τον παίκτη που έχει αμφισβητηθεί περισσότερο στο φετινό ρόστερ, τον Μάρκους Ντένμον.

Πριν ακόμα από το παιχνίδι, η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι πράσινοι έμοιαζε να συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που είτε θα οδηγούσαν στον συμβιβασμό με μια αποδεκτή ήττα, είτε θα ήταν ικανά να δημιουργήσουν το καλύτερο κίνητρο για περισσότερο πάθος: ταξίδι σε μια έδρα στην οποία ο Παναθηναϊκός παραδοσιακά δυσκολεύεται, ο Νικ Καλάθης εκτός για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, και ο Νίκος Παππάς να ταξιδεύει την τελευταία στιγμή ενώ τις μέρες μετά το παιχνίδι με την Μακάμπι το ρεπορτάζ έλεγε πως θα μείνει εκτός. Γιατί οι πράσινοι κατάφεραν να επιβιώσουν μένοντας ανεπηρέαστοι; Επειδή, πλέον, ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ.

Οι πράσινοι εμφανίστηκαν στο παρκέ έχοντας ως απόλυτο στόχο τον έλεγχο του ρυθμού -- όπως φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο, το κυνήγι των 80 ή των 90 πόντων, που είναι εφικτοί στο ΟΑΚΑ ακόμα και χωρίς τον Καλάθη, δεν είναι ασφαλής επιλογή για μια εκτός έδρας αναμέτρηση γεμάτη παγίδες.

Επιθετικά, ένα στοιχείο που εκμεταλλεύτηκε ο Παναθηναϊκός ήταν το ότι οι ψηλοί του μπορούν να είναι ευέλικτοι εκτός ρακέτας. Οι πράσινοι στόχευσαν στα αργά πόδια του Μπιέλιτσα και, όσο ο Λεσόρτ είχε υπό την επίβλεψή του τον Γκιστ, ο Σίνγκλετον ήταν ο εκτελεστής σε πικ ν ποπ συνεργασίες με τον Λεκαβίτσιους, ακριβώς όπως φαίνεται παρακάτω:

Ο Σίνγκλετον δίνει το σκριν στην κορυφή, ενώ στη συνέχεια κατευθύνεται προς το αριστερό φτερό της επίθεσης. Αν ο Αστέρας επιλέξει την αλλαγή βγάζοντας τον αργό Μπιέλιτσα (κόκκινος κύκλος) πάνω στον Λιθουανό τοποθετεί αυτόματα τον εαυτό σε μειονεκτική θέση. Οι Σέρβοι επιλέγουν τον χειρότερο τρόπο για να αμυνθούν, όντας πλήρως παθητικοί --ο Μπιέλιτσα δεν βγαίνει δυναμικά πάνω στον Λεκαβίτσιους κι αυτό δίνει στον γκαρντ του Παναθηναϊκού τη δυνατότητα να δώσει την μπάλα στον Σίνγκλετον. Στην εξέλιξη της φάσης, ο Αμερικανός σκοράρει για τρεις. Ανεξάρτητα απ’ αυτό, η επίθεση των πρασίνων ήταν ήδη επιτυχής. Ο Μπιέλιτσα ήταν πολύ μακριά για να κάνει το οτιδήποτε, άλλοι δύο παίκτες του Αστέρα που βρίσκονται κοντά στον Σίνγκλετον είναι τοποθετημένοι έτσι που δεν μπορούν να τον μαρκάρουν, και το ελεύθερο σουτ έχει προκύψει.

Οι αργοί ψηλοί του Ερυθρού Αστέρα και ο Ντένμον

Αρχικά, τα λεπτά που, στο πρώτο μισό της τρίτης περιόδου, συνυπήρξαν στη σέρβικη γραμμή των ψηλών Άντιτς και Μπιέλιτσα. Οι πράσινοι βρήκαν διαδρόμους, κυριάρχησαν στα ριμπάουντς και στην ουσία ανέκτησαν το μομέντουμ του παιχνιδιού κεφαλαιοποιώντας το ποιοτικό χάσμα που υπάρχει μεταξύ του υλικού των δύο ομάδων. Μια μικρή στιγμή που αυτό έγινε ακόμα πιο εμφανές ήταν η τελευταία επίθεση στην οποία ο Αστέρας είχε την ευκαιρία να επιστρέψει στο παιχνίδι με το σκορ να είναι στο 63-67. Στην αρχή της επίθεσης, ο Ρότσεστι έχει την μπάλα στα χέρια του ψάχνοντας το σουτ, ενώ πάνω του αμύνεται ο Θανάσης. Αφού πάρει το σκριν στην κορυφή, γίνεται αλλαγή στο μαρκάρισμα και πάνω του βγαίνει ο Τζέιμς Γκιστ.

Ένα ακόμα στοιχείο ήταν η σπουδαία εμφάνιση του Μάρκους Ντένμον. Ενώ το καλοκαίρι ο Ντένμον παρουσιάστηκε ως παίκτης με περιορισμούς στο χειρισμό της μπάλας, περισσότερο σουτέρ που θα υποδεχθεί για να εκτελέσει παρά σουτέρ που θα δημιουργήσει μέσω ντρίπλας τις ευκαιρίες για τον εαυτό του ή θα επιλέξει να διεισδύσει, ο Αμερικανός έκανε την πιο ουσιαστική του εμφάνιση στη θέση του πλέιμέικερ. Ασφαλής μεταφορά της μπάλας στην επίθεση, περιπτώσεις που επιτέθηκε κάθετα στην αντίπαλη άμυνα, κανένας φόβος να πάρει προσπάθειες σε σημεία οριακά, κι ενώ στην άμυνα ήταν εξίσου αποτελεσματικός (στοιχείο που υπήρχε και σε προηγούμενα παιχνίδια στα οποία ήταν αρνητικός στην επίθεση).

Επικρατώντας του Ερυθρού Αστέρα, οι πράσινοι κέρδισαν πολλά --το δικαίωμα να ξεχάσουν τα όσα έχασαν στα τελευταία δευτερόλεπτα στη Χώρα των Βάσκων, ένα ταξίδι χωρίς το πρέπει της νίκης την ερχόμενη εβδομάδα στη Βαλένθια, σημαντικούς βαθμούς και ψυχολογική ώθηση ακόμα κι αν έλειπε ο Καλάθης. Πάνω απ’ όλα, κέρδισαν τον φόβο των επόμενων. Όποιος κληθεί ν’ αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό, θα ξέρει πως απέναντι βρίσκεται μια ομάδα που είναι έτοιμη να ξανακάνει το ταξίδι στο Βελιγράδι.

ΕΦΕΣ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΩΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΒΑΡΟΥΣ

Ο Ολυμπιακός προερχόταν από μια μεγάλη νίκη απέναντι στην πρωτοπόρο της κατάταξης, έχοντας να αντιμετωπίσει στην Κωνσταντινούπολη την Εφές χωρίς τους Πρίντεζη-Μιλουτίνοφ, και με τους Τούρκους να βιώνουν το ηλεκτροσόκ της αλλαγής προπονητή --όλα μαζί συνέθεταν μια κατάσταση γεμάτη παγίδες. Εκτός από τα παραπάνω δεδομένα, η Εφές διέθετε ένα στοιχείο που έλειπε από την ΤΣΣΚΑ: το παιχνίδι του Στίματς στο χαμηλό ποστ. Ψάχνοντας την απάντηση σ’ έναν ψηλό με εκτόπισμα χωρίς σπατάλη ενέργειας από τον ΜακΛιν ο οποίος έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Ντάνστον, ο κόουτς Σφαιρόπουλος έπρεπε να κερδίσει το παιχνίδι τοποθετώντας τον Μπόγρη πάνω στον Σέρβο.

Για να γίνει προφανής η αποτελεσματικότητα της άμυνας του Μπόγρη, αρκεί μια ματιά στους αριθμούς. Σε 13 παιχνίδια, ο Στίματς είχε κατά μέσο όρο 13.3 πόντους σε σχεδόν 25 λεπτά συμμετοχής. Απέναντι στον Ολυμπιακό, πέτυχε μόλις 6 πόντους στα λιγότερο από 15 λεπτά που έμεινε στο παρκέ.

Ένα επιπλέον στοιχείο που βοήθησε τον Ολυμπιακό ήταν και μια συγκεκριμένη επιλογή του Εργκίν Αταμάν. Στη φετινή σεζόν, και για όσο ήταν προπονητής των Τούρκων ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς, ένα από τα σημαντικότερα επιθετικά όπλα της Εφές ήταν η συνύπαρξη Στίματς-Ντάνστον και οι μεταξύ τους high-low συνεργασίες (για το συγκεκριμένο στοιχείο έχουμε μιλήσει αναλυτικά στο κείμενο μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Εφές ). Ο πρώτος βρισκόταν τις περισσότερες φορές στο ύψος της γραμμής των βολών, ενώ ο δεύτερος έπαιρνε κάποιο σκριν και κινούνταν στο χαμηλό ποστ περιμένοντας την πάσα --με τον Ολυμπιακό χωρίς το βασικό του τεσσάρι και τον βασικό του σέντερ είναι παράξενο που ο κόουτς των Τούρκων επέλεξε να μην το δοκιμάσει.

Τα τρίποντα και ο ρόλος του Σπανούλη

Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους, το κέντρο βάρους μεταφέρθηκε στο τρίποντο. Στο πρώτο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός εκτέλεσε 12 δίποντα και 17 τρίποντα(5 εύστοχα), ενώ στο δεύτερο η κατάσταση εξισορροπήθηκε λόγω του ότι ο Σπανούλης βρισκόταν στον πάγκο για μεγάλο διάστημα σε τρίτη και τέταρτη περίοδο, με τους ερυθρόλευκους να εκτελούν 11 δίποντα και 10 τρίποντα (3 εύστοχα, ενώ τα περισσότερα από τα 10 που εκτελέστηκαν δεν προέκυψαν μετά από τελική πάσα, αλλά αμέσως μετά από ντρίπλα).

Προσπαθώντας να καλύψει το κενό στη γραμμή των ψηλών, ο Βασίλης Σπανούλης σήκωσε όλο το δημιουργικό βάρος της ερυθρόλευκης επίθεσης. Οι μόλις 4 ασίστ της στατιστικής είναι πολύ λίγες για να απεικονίσουν την προσφορά του --σε τουλάχιστον 7 περιπτώσεις ο Σπανούλης έδωσε τη σωστή πάσα για ελεύθερο τρίποντο αλλά ο εκτελεστής αστόχησε, ενώ αρκετές φορές ήταν αυτός που επιτέθηκε κάθετα δίνοντας την προτελευταία πάσα πριν εκδηλωθεί η επίθεση.

Η Εφές κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα όταν ο Σπανούλης αποσύρθηκε στον πάγκο, κι αυτό έγινε περισσότερο λόγω της ατομικής ποιότητας του ΜακΚόλουμ παρά λόγω ενός οργανωμένου σχεδίου, όμως η προσπάθειά της δεν αποδείχθηκε αρκετή. Ο Έλληνας γκαρντ επέστρεψε στο παρκέ με περίπου 5 λεπτά να απομένουν, πέτυχε ένα μεγάλο τρίποντο και οι Τούρκοι δεν κατάφεραν τελικά να αντιδράσουν.

Με τη νίκη απέναντι στην Εφές, ο Ολυμπιακός ισοβαθμεί στην κορυφή με την ΤΣΣΚΑ κι ενώ στο μεταξύ τους παιχνίδι επιβλήθηκε μ’ ένα στυλ παιχνιδιού γεμάτο καινοτομίες. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι απόλυτα έτοιμος, ο χαρακτήρας των ερυθρόλευκων είναι είναι ο οδηγός που κάνει τον Ολυμπιακό να αντέχει σε βραδιές που δεν λειτουργούν όλα όπως πρέπει, ενώ το δικαίωμα της πίστης για ένα ακόμα Φάιναλ 4 αποτελεί κεκτημένο εδώ και καιρό.

Μετά από αρκετά χρόνια, το ενδεχόμενο δύο ελληνικών ομάδων που θα φτάσουν μέχρι το τέλος μοιάζει πιο πιθανό από ποτέ.