Ο Παναθηναϊκός κεφαλαιοποίησε τη διαφορά ποιότητας με την Εφές, οι Τούρκοι εμφανίστηκαν κατώτεροι των προσδοκιών αλλά και σαφέστατα χειρότεροι σε σχέση με το τι παρουσίαζαν επί Περάσοβιτς, κι έτσι οι πράσινοι πέτυχαν μια εύκολη νίκη χωρίς να προβληματιστούν σε κανένα σημείο του παιχνιδιού .

Με τη φετινή Εφές να παρουσιάζεται ασταθής από την αρχή της σεζόν, κυριότερο στοιχείο που χαρακτηριζόταν από σταθερότητα ήταν τα όσα προσέφερε η κοινή παρουσία Ντάνστον και Στίματς στη γραμμή των ψηλών. Με τους δυο τους να βρίσκονται στο παρκέ, η Εφές εξασφάλιζε περισσότερη δύναμη και όγκο στην άμυνα, πράγμα που σήμαινε καλύτερη προστασία της ρακέτας, ενώ παράλληλα υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία στα όσα μπορούν να συμβούν στην επίθεση, με τον Σέρβο να έχει τη δυνατότητα να επιτεθεί στο χαμηλό ποστ και τον Αμερικανό να βρίσκει περισσότερο χώρο για καλύτερες θέσεις και κίνηση κάτω από το καλάθι.

Η έλευση του Εργκίν Αταμάν αντί του Βέλιμιρ Περάσοβιτς κατήργησε το παραπάνω στοιχείο, κι αυτή η επιλογή περιόρισε ακόμα περισσότερα τα όσα μπορούσαν να κερδίσουν οι Τούρκοι σε εκτός έδρας αναμέτρηση Ευρωλίγκας. Ο Στίματς περιορίστηκε στο ματς απ με τον Ίαν Βουγιούκα, ο Ντάνστον ήταν απελπιστικά μόνος σε Γκιστ και Σίνγκλετον, κι ως αποτέλεσμα το μόνο που κατάφερναν οι Τούρκοι ήταν το να ακολουθούν μέσω των επιθετικών εκλάμψεων της τριάδας Άνταμς-Σίμον-Μότουμ.

Η ΑΜΥΝΑ ΣΤΟ POST ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΑΘΗ

Το τι θα επακολουθούσε εντός ρακέτας έγινε σαφές από την πρώτη περίοδο. Την ώρα που ο Τσάβι Πασκουάλ είχε τη δυνατότητα να αμυνθεί οπουδήποτε με μεγάλη ένταση μέσω της τριάδας Γκιστ-Σίνγκλετον-Αντετοκούνμπο, ο Ντάνστον έμοιαζε απελπιστικά μόνος έχοντας να προσπαθήσει για το αμυντικό ριμπάουντ αλλά και να καταφέρει να τελειώσει φάσεις απέναντι σε δύο και τρεις αντιπάλους. Όσες φορές κι αν η Εφές προσπάθησε να ακολουθήσει τον Παναθηναϊκό ψηλά, οι πράσινοι βγήκαν νικητές απλώς και μόνο επειδή ήταν περισσότεροι, είτε αυτό είχε να κάνει με τη διεκδίκηση ενός ριμπάουντ, είτε για μια οριακή άμυνα. Κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν απόλυτα προσαρμοσμένη ώστε να αντιμετωπίσει τον Αμερικανό σέντερ:

Η φάση ξεκινά με τον Ντάνστον να προσπαθεί να πάρει θέση στη ρακέτα. Για να συμβεί αυτό, η μπάλα πρέπει να περάσει από ένα αμυντικό τρίγωνο που σχηματίζουν οι Αντετοκούνμπο-Γκιστ-Σίνγκλετον με τον τελευταίο να έχει βγει μπροστά από τον Ντάνστον. Την ίδια στιγμή, ο Λοτζέσκι επιτηρεί την κίνηση του Σίμον χαμηλά στη ρακέτα, όντας ο παίκτης που θα δώσει βοήθεια πάνω στον Ντάνστον σε περίπτωση που ο παίκτης της περιφέρειας πάρει το ρίσκο για μια δύσκολη πάσα. Στην εξέλιξη της φάσης:

Η μπάλα πηγαίνει αναγκαστικά στον Ντράγκιτς ο οποίος βρίσκεται στο δεξί φτερό της επίθεσης και προσπαθεί να περάσει την μπάλα στον Ντάνστον. Το καταφέρνει και στη συνέχεια κινείται άμεσα προς τη βασική γραμμή, ενώ ο Ντάνστον δεν μπορεί να ποστάρει τον Σίνγκλετον και γι’ αυτό του ξαναδίνει την μπάλα. Με μια απλή αλλαγή στα μαρκαρίσματα, ο Σίνγκλετον βγαίνει πάνω στον Ντράγκιτς καλύπτοντας τον διάδρομο κι έτσι ο Σλοβένος βρίσκεται εγκλωβισμένος ανάμεσα σε τέσσερις αμυντικούς του Παναθηναϊκού και με τον Ντάνστον σε κακή θέση για να δώσει την οποιαδήποτε διέξοδο. Ακόμα και στην ακραία περίπτωση που ο Ντράγκιτς θα έκανε με υπερένταση την πάσα προς την κορυφή της επίθεσης, η μπάλα δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει από τον Θανάση.

Με την επιστροφή του Καλάθη, ο Παναθηναϊκός κερδίζει έναν επιπλέον αμυντικό μέσα στη ρακέτα. Ο Καλάθης μπορεί να αμυνθεί παραπάνω από ικανοποιητικά στον αντίπαλο ψηλό κι αυτό επιτρέπει στον Παναθηναϊκό να παίξει άμυνα με αλλαγές σε κάθε περίπτωση, ακριβώς όπως φαίνεται παρακάτω:

Στην αρχή της φάσης, ο Καλάθης μένει μπροστά από τον Ντάνστον εμποδίζοντας την πάσα στον Αμερικανό. Την ίδια στιγμή, οι περιφερειακοί της Εφές χρειάζεται να επιτεθούν έχοντας απέναντι Γκιστ, Σίνγκλετον, και Θανάση --δεν υπάρχει άλλη ομάδα της Ευρωλίγκας που μπορεί να αμυνθεί τόσο αποτελεσματικά με τη συγκεκριμένη διάταξη κι αυτή είναι η πιο υποτιμημένη πτυχή των όσων προσφέρει ο Καλάθης στους πράσινους. Ακόμα και όταν ο Σίμον καταφέρνει να βρει την πάσα στον Ντάνστον, ο Καλάθης δεν του επιτρέπει να πάρει τη σωστή θέση, ο Αμερικανός κάνει το λάθος και η κατοχή περνάει στον Παναθηναϊκό.

Όπως αναφέραμε παραπάνω, η Εφές καταδίκασε τον ίδιο της τον εαυτό καταργώντας την κοινή παρουσία Ντάνστον-Στίματς, ενώ αν σ’ αυτό το δεδομένο συνυπολογιστεί το ότι ο ΜακΚόλουμ έμεινε εκτός, οι Τούρκοι έμειναν χωρίς επιλογές που ευνοούσαν τη συνεργασία και την καλή κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση, παρουσιάζοντας ένα απόλυτα μονοδιάστατο σύνολο --σε όσες ατομικές προσπάθειες κι αν ευστοχούσαν οι Άνταμς και Σίμον και όσα ηρωικά καλάθια κι αν έβαζε ο Ντάνστον, ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που λειτουργούσε βάσει ουσιαστικού πλάνου.

ΠΑΠΠΑΣ, ΝΤΕΝΜΟΝ ΚΑΙ ΛΕΚΑΒΙΤΣΙΟΥΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΡΥΘΜΟ

Αν κάτι ακόμα πρέπει να σημειωθεί, αυτές είναι οι παρατηρήσεις γύρω από τους αναπληρωματικούς της περιφέρειας. Όπως έχει τονιστεί από την αρχή της σεζόν σε όλες τις αναλύσεις παιχνιδιών του Παναθηναϊκού, η εύρεση λύσεων ώστε να είναι αποτελεσματικοί οι Λεκαβίτσιους, Παππάς και Ντένμον είναι ένα στοιχείο απαραίτητο για τους πράσινους. Απέναντι στην Εφές, και όσο εύκολο κι αν ήταν το παιχνίδι μιας και οι Τούρκοι είναι μία από τις λιγότερο συμπαγείς ομάδες της διοργάνωσης, αυτό που έγινε περισσότερο φανερό ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι πράσινοι προσπαθούν να κερδίσουν περισσότερα από την παρουσία τους.

Για τους Ντένμον και Λεκαβίτσιους, η καλή απόδοση είναι συνώνυμο του κατά πόσο θα βρουν χώρους και ευκαιρίες για να παρουσιάσουν τα χαρακτηριστικά τους στο παρκέ. Ο Αμερικανός βρέθηκε δίπλα στον Καλάθη, σούταρε όταν έπρεπε, δεν χρειάστηκε πολλές κατοχές με την μπάλα στα χέρια του, είχε το απόλυτο από τη γραμμή του τριπόντου (3/3), και ήταν συνεπής αμυντικά --αν ο Ντένμον συνεχίσει έτσι, ο Παναθηναικός παίρνει όσα οφείλει να προσφέρει ένας ρολίστας.

Σε αντίθεση με τον Αμερικανό, ο Λεκαβίτσιους πρέπει να ντριπλάρει. Ο Λιθουανός είναι αρκετά εκρηκτικός ώστε να σπάσει την περιφερειακή άμυνα κι αυτό ακριβώς έκανε απέναντι στην Εφές. Οποτεδήποτε ο αντίπαλος αμυντικός έβγαινε πάνω του στο τρίποντο, ο Λεκαβίτσιους ξεκινούσε διείσδυση προκαλώντας ανισορροπία στην άμυνα των Τούρκων οι οποίοι ήταν αναγκασμένοι να στείλουν βοήθεια. Τραβώντας επιπλέον παίκτη πάνω του, ο γκαρντ του Παναθηναϊκού δημιουργούσε ευκαιρίες για τους σουτέρ της περιφέρειας (σε δύο περιπτώσεις έβγαλε ελεύθερο τον Λοτζέσκι στη δεξιά γωνία). Αν η Εφές δεν έδινε τη βοήθεια, ο Λεκαβίτσιους θα έφτανε μέχρι το καλάθι.

Ο Παππάς είναι σαφέστατα πιο μπροστά από τους άλλους δύο τόσο σε όσα μπορεί να προσφέρει αγωνιστικά όσο και σε επίπεδο πνευματικής ετοιμότητας --το όνομά του μπαίνει δίπλα σε Ντένμον και Λεκαβίτσιους επειδή είναι ένας από τους περιφερειακούς που έρχονται από τον πάγκο. Το κλειδί για τον Έλληνα γκαρντ είναι η ομαλή ένταξή του στο κλίμα του παιχνιδιού. Τι σημαίνει αυτό; Για τον Νίκο Παππά, ένταξη στο παιχνίδι σημαίνει ανάληψη ευθύνης. Ο Έλληνας γκαρντ χρειάζεται να πάρει προσπάθειες, πρέπει να επιτεθεί κατά μέτωπο στην αντίπαλη άμυνα για να μετρήσει τις δυνάμεις του και χρειάζεται συνεχόμενα λεπτά και επιθέσεις για να βρει ρυθμό. Όταν αυτό συμβεί (κι αυτό είναι ευκολότερο στα παιχνίδια του ΟΑΚΑ), ο Παναθηναϊκός κερδίζει πολλά, ακριβώς όπως έγινε απέναντι στην Εφές (16 πόντοι, 3 ασσίστς, 1 κλέψιμο).

Την ερχόμενη εβδομάδα, οι πράσινοι υποδέχονται την Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί διέλυσαν τον Παναθηναϊκό στην πρεμιέρα της φετινής Ευρωλίγκας, ο Κέβιν Σεραφέν είναι ο σέντερ που εξέθεσε όσο κανείς την πράσινη γραμμή των ψηλών, ενώ η Μπάρτσα προέρχεται από νίκη επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Όσο ανοδική κι αν είναι η πορεία των Καταλανών, το ΟΑΚΑ πρέπει να μείνει απόρθητο.

Επιμέλεια: Ευάγγελος Καραγιαννακίδης