Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να εδραιώσει την παρουσία του στη γραμμή των ψηλών, η Μπάμπεργκ προστάτεψε τη ρακέτα της και κυκλοφόρησε σωστά την μπάλα εντοπίζοντας κενούς διαδρόμους και ευκαιρίες για επιπλέον πάσα που εξασφάλιζε ελεύθερα σουτ στην επίθεση, και ως αποτέλεσμα οι πράσινοι εγκλωβίστηκαν οδηγούμενοι σε μια εύκολη ήττα .

Επιχειρώντας την καταγραφή των στοιχείων που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο, προκύπτουν τα εξής τρία:

1. Η υπόσταση της πράσινης γραμμής των ψηλών σε άμυνα και επίθεση, ιδιαίτερα όταν έχουν να αντιμετωπίσουν σέντερ με δύναμη και εκτόπισμα όπως ο Ντέγιαν Μούσλι.
2. Η επιλογή για άμυνα με αλλαγές σε όλα τα σκριν.
3. Η μηδενική συνεισφορά των αναπληρωματικών της περιφέρειας.

Ξεκινώντας από το πρώτο στοιχείο, χρειάζεται να σημειωθεί πως σαφής αμυντικός στόχος των Γερμανών ήταν η προστασία του κεντρικού διάδρομου ώστε να αποκλειστούν όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά οι πικ ν ρολ συνεργασίες μεταξύ Καλάθη και Γκιστ, μεταφέροντας έτσι το κέντρο βάρους της πράσινης επίθεσης στην περιφέρεια. Η συγκεκριμένη επιλογή γίνεται προφανής αν κανείς παρατηρήσει την αμυντική συνοχή των Γερμανών στην παρακάτω σειρά στιγμιοτύπων:

Στην πρώτη περίπτωση, ο Γκιστ έχει δώσει το σκριν στην κορυφή ρολάροντας στον κεντρικό διάδρομο, όμως η Μπάμπεργκ είναι ήδη τοποθετημένη με τρόπο τέτοιο που αποκλείει τόσο την τελική πάσα του Καλάθη στον Αμερικανό όσο και τη διείσδυση. Με τον Αντετοκούνμπο και τον Παππά να βρίσκονται στατικοί στις γωνίες, μοναδική επιλογή πάσας αποτελεί ο Σίνγκλετον που έχει τραβηχτεί στο αριστερό φτερό της επίθεσης. Ο Αμερικανός εκτελεί αστοχώντας --άσχετα με την κατάληξη του σουτ, η γερμανική άμυνα έχει πετύχει τον πρωταρχικό της στόχο.

Στη δεύτερη περίπτωση, ο Γκιστ δεν έχει καταφέρει καν να ρολάρει σωστά μετά το σκριν, ενώ η Μπάμπεργκ έχει ήδη δημιουργήσει ένα αμυντικό τείχος. Χωρίς κανέναν διαθέσιμο διάδρομο μέχρι το καλάθι, ο Παναθηναϊκός είναι για μια ακόμα φορά αναγκασμένος να σουτάρει από μακριά, ενώ το σκηνικό στην πράσινη επίθεση παραμένει στατικό. Αντετοκούνμπο και Παππάς ακίνητοι στις γωνίες, ο Σίνγκλετον στο αριστερό φτερό, ενώ ο Καλάθης αποφασίζει να κάνει ο ίδιος το σουτ. Ευστοχεί, όμως οι Γερμανοί έχουν προστατέψει τον κεντρικό τους διάδρομο πετώντας τους πράσινους εκτός ρακέτας και αναγκάζοντάς τους να σουτάρουν ξανά από μακριά.

Οι παραπάνω φάσεις μοιάζουν σαν η μία να είναι αντίγραφο της άλλης, όμως το πόσο συμπαγείς ήταν οι αμυντικές τοποθετήσεις της Μπάμπεργκ γινόταν επίσης προφανές στην εξέλιξη της ίδιας φάσης μέσω του τρόπου που αναδιοργανωνόταν η γερμανική άμυνα. Όσο κι αν ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε απεγνωσμένα να δημιουργήσει κάποιο κενό κερδίζοντας χώρο κοντά στο καλάθι, το σκηνικό παρέμενε ακριβώς ίδιο:

Στην αρχή της επίθεσης, ο Καλάθης επιχειρεί να επιτεθεί κάθετα. Τρεις παίκτες της Μπάμπεργκ βρίσκονται ήδη εκεί αναγκάζοντάς τον να πασάρει με υπερένταση στον Γκιστ, ενώ την ίδια στιγμή Παππάς και Σίνγκλετον βρίσκονται χαμένοι στην κορυφή. Στην εξέλιξη της φάσης, οι παίκτες του Παναθηναϊκού απλώνονται στην περίμετρο, ενώ η άμυνα έχει ήδη αναδιοργανωθεί σφραγίζοντας κάθε διάδρομο προς το καλάθι --για ακόμα μια φορά οι Βαυαροί έχουν πετάξει τους πράσινους εκτός ρακέτας αναγκάζοντάς τους να σουτάρουν από μακριά.

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει:

Αν τα σουτ έμπαιναν;

Στα παραπάνω στιγμιότυπα, εκτός από τη σαφή κατεύθυνση των Γερμανών να ελέγξουν τις δράσεις του κεντρικού διαδρόμου, ένα ακόμα στοιχείο που υπογραμμίζεται είναι το πόσο στατική είναι η επίθεση του Παναθηναϊκού. Καμία κίνηση ή σκριν μακριά από την μπάλα, παίκτες που απλά στέκονται στις γωνίες, καμία ενέργεια για την εκτέλεση ενός εναλλακτικού σχεδίου όταν ο Καλάθης δεν μπορούσε να βρει τον Γκιστ μέσα στη ρακέτα. Ο Παναθηναϊκός ήδη διανύει μία περίοδο αρνητικών εμφανίσεων με χαμηλά ποσοστά από το τρίποντο , ενώ επιχειρεί συνεχώς προσπάθειες πάνω σε άμυνα --τα σουτ δεν μπήκαν όχι μόνο επειδή κάποιοι παίκτες διανύουν περίοδο ντεφορμαρίσματος (Ρίβερς), αλλά επειδή στην πλειοψηφία τους δεν έγιναν υπό κατάλληλες προϋποθέσεις.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΑ ΣΚΡΙΝ ΤΟΝ ΠΛΗΓΩΣΑΝ

Προχωρώντας στο δεύτερο στοιχείο, μερικές σκέψεις για μια πολύ συχνή αμυντική επιλογή της φετινής σεζόν: την άμυνα με αλλαγές σε όλα τα σκριν. Επενδύοντας ως επί το πλείστον στο ότι ο Νικ Καλάθης μπορεί να αμυνθεί ικανοποιητικά πάνω σε αρκετά ψηλότερους αντιπάλους, οι πράσινοι επιλέγουν την αλλαγή παίκτη σε όλα τα σκριν, κι αυτό σε αρκετές περιπτώσεις έχει ως αποτέλεσμα έναν γκαρντ ο οποίος βρίσκεται στο χαμηλό ποστ και πρέπει να αμυνθεί πάνω στον αντίπαλο σέντερ. Ο Παναθηναικός έχει πληγωθεί αρκετές φορές από τη συγκεκριμένη επιλογή (η ΤΣΣΚΑ το σημάδεψε και στην ουσία κέρδισε το παιχνίδι με συνεχόμενες επιθέσεις που είτε ξεκίνησαν είτε τελείωσαν με κάποιον γκαρντ του Παναθηναϊκού να πρέπει να αμυνθεί πάνω στον Κλάιμπερν στο χαμηλό ποστ), ενώ και απέναντι στην Μπάμπεργκ υπήρξαν περιπτώσεις που παίκτες όπως ο Παππάς ή ο Ντένμον βρέθηκαν μόνοι με παίκτη κατά πολύ ψηλότερο. Ένα παράδειγμα:

Ο Παππάς αμύνεται πάνω στο Νίκο Ζήση και ο Μούσλι δίνει το σκριν στην κορυφή. Λόγω των αλλαγών μετά το σκριν, ο Γκιστ βγαίνει στον Έλληνα γκαρντ της Μπάμπεργκ ενώ και ο Σίνγκλετον μένει ψηλά για να μαρκάρει παίκτη εκτός ρακέτας. Οι θέσεις στο δεύτερο στιγμιότυπο είναι χαρακτηριστικές: ο Παππάς σχεδόν εκτός φάσης, κενός χώρος για την κίνηση του Μούσλι προς το καλάθι, δύο ψηλοί του Παναθηναικού στην περιφέρεια, και μια βοήθεια που ποτέ δεν έρχεται είτε από τον Καλάθη είτε από τον Αντετοκούνμπο που βρίσκεται στην αδύνατη πλευρά --όλα αυτά συμβαίνουν ενώ στην αρχή της φάσης οι πράσινοι είχαν δύο διαθέσιμους ψηλούς που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν την κίνηση του Μούσλι.

Η άμυνα με αλλαγές έχει αρκετά πλεονεκτήματα, ιδιαίτερα όταν σ’ ένα ρόστερ υπάρχει γκαρντ που μπορεί να αμυνθεί στο ποστ όπως ο Καλάθης. Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να επιδιώξει την ισορροπία για το πότε τη χρησιμοποιεί --το να παίζουν άμυνα πάνω σε βαρύ σέντερ ο Ντένμον ή ο Παππάς ισοδυναμεί με αυτοκτονία.

Η (ΜΙΚΡΗ) ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΥ

Ένα τελευταίο θέμα που πλέον μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως διαχρονικό πρόβλημα είναι τα όσα συνεισφέρουν οι αναπληρωματικοί των θέσεων 1-3. Η στοιχειώδης παρατήρηση της στατιστικής αρκεί: 0 πόντοι από Ρίβερς (το να εκβιάζει προσπάθειες τείνει να γίνει συνήθεια) και Ντένμον, μόλις 3 οι πόντοι του Λεκαβίτσιους, 1 μόλις ασσίστ από την τετράδα Παππάς-Ντένμον-Ρίβερς-Λεκαβίτσιους . Σε μια αναμέτρηση που ο Καλάθης ανέτρεψε μόνος του το παιχνίδι στην τρίτη περίοδο, ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη επιθετική ώθηση που θα τον οδηγούσε στη νίκη. Με άλλα λόγια, οι πράσινοι έπρεπε να βρουν σκορ και δημιουργία πέραν των όσων έκανε ο Έλληνας γκαρντ. Ακόμα πιο αρνητικό είναι το ότι εκτός του ότι δεν κερδίζει οτιδήποτε επιθετικά, ο Παναθηναϊκός είναι αναγκασμένος να καλύψει και τις αμυντικές αδυναμίες των παραπάνω --την ίδια στιγμή, ο Καλάθης, φανερά εξαντλημένος στην τελική ευθεία, έμεινε στο παρκέ για σχεδόν 36 λεπτά.

Πριν την αναμέτρηση με την Μπάμπεργκ, ο Παναθηναϊκός είχε το δικαίωμα να κοιτάζει προς τη δεύτερη θέση. Αν, όμως, κανείς σκεφτεί την εικόνα που παρουσιάζει μετά τους αγώνες με Φενέρ και ΤΣΣΚΑ, τότε θα συνειδητοποιήσει πως οι πράσινοι είναι πλέον αναγκασμένοι να σκέφτονται τι συμβαίνει πίσω τους --η Κίμκι βρίσκεται μόλις μία νίκη μακριά και τη μεθεπόμενη αγωνιστική οι πράσινοι ταξιδεύουν στη Μόσχα. Mε τους Βάσκους να αγγίζουν την όγδοη θέση,το παιχνίδι της ερχόμενης εβδομάδας συνοδεύεται από ένα τεράστιο πρέπει για νίκη.