EUROLEAGUE

Κι όμως, μπορούσε...

Κι όμως, μπορούσε...

Οι Hoop Fiction γράφουν στο Sport24.gr για την ήττα του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη και τις επιλογές του Τσάβι Πασκουάλ, που αποδείχθηκε κατώτερος των δυνατοτήτων του.

Ένα λεπτό και 20 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, 85-82 υπέρ της Ρεάλ, ενώ ο Παναθηναϊκός έχει επιστρέψει από το -18. Η μπάλα φτάνει στα χέρια του Ντόνσιτς, απομένουν 5 δευτερόλεπτα για την επίθεση, ο Σλοβένος χορεύει με την πορτοκαλί μπάλα, και τελικά ευστοχεί με ταμπλό για τρεις .

Από τη μία, ένα μεγάλο σουτ που σφραγίζει την πρόκριση. Από την άλλη, μια ανατροπή που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε επειδή οι πράσινοι δε βρήκαν την τελευταία ανάσα.

Από τη μία, η εντύπωση πως ο Παναθηναϊκός έφτασε ελάχιστα κοντά. Από την άλλη, ένα πικρό μα αναγκαίο ερώτημα: γιατί χρειάστηκε πρώτα να βρεθεί τόσο μακριά;

Από το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, ο Πάμπλο Λάσο κατάφερε να αρπάξει το μομέντουμ από τα χέρια του Παναθηναϊκού επενδύοντας στα όσα μπορούσε να κερδίσει μέσω της γραμμής των ψηλών. Ο ρυθμός χαμήλωσε, οι Ισπανοί έλεγξαν τα ριμπάουντ όντας πιο επιθετικοί στη διεκδίκησή τους, πολλές επιθέσεις εκδηλώθηκαν με τον ψηλό που βρισκόταν στο χαμηλό ποστ να λειτουργεί τόσο ως εκτελεστής όσο και ως δημιουργικός πόλος, κι έτσι, στην ουσία, το χαρακτηριστικό που αποτέλεσε την αδυναμία της Ρεάλ στο πρώτο παιχνίδι (βαριά κορμιά που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το γρήγορο τέμπο) μετατράπηκε σε καθοριστικό παράγοντα.

Αντίστοιχη ήταν και η κυριαρχία των Ισπανών στο τελευταίο παιχνίδι, η οποία μπορεί να μην αποτυπώθηκε στους αριθμούς των ριμπάουντ (32 η Ρεάλ, 34 ο Παναθηναϊκός), όμως έγινε σαφής στον τρόπο με τον οποίο οι ψηλοί των Ισπανών κέρδιζαν τις μάχες των τοποθετήσεων, καταφέρνοντας έτσι να βρουν χώρους που διευκόλυναν την εκδήλωση επιθετικών δράσεων μέσω της ρακέτας.

Ιδιαίτερα στο χρονικό διάστημα που η Ρεάλ εδραίωσε τη διαφορά σε διψήφιο αριθμό, από τα τέλη της πρώτης μέχρι τα μέσα της δεύτερης περιόδου, ο Γκουστάβο Αγιόν έμοιαζε ανίκητος: συνεπής στη δημιουργία εκμεταλλευόμενος κάθε κίνηση μακριά από την μπάλα, κυρίαρχος στα ριμπάουντ, εύστοχος οτιδήποτε κι αν δοκίμαζε, ο Μεξικανός έμοιαζε να παίζει μόνος του μέσα στην πράσινη ρακέτα, με την άμυνα να δείχνει ανήμπορη να ανταποκριθεί ακόμα και σε καταστάσεις που απαιτούσαν στοιχειώδη επικοινωνία. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Η παραπάνω φάση συνοψίζει τον αμυντικά νωχελικό Παναθηναϊκό του πρώτου ημιχρόνου. Γκιστ και Αντετοκούνμπο, δηλαδή δύο από τους πιο αθλητικούς και αλτικούς παίκτες του πράσινου ρόστερ οι οποίοι αποτέλεσαν βασικό πυλώνα στο ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε άμυνα με αλλαγές σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, χαμένοι στην αντιμετώπιση ενός απλού πικ ν ρολ. Ο Αντετοκούνμπο δεν αλλάζει προσπαθώντας να μείνει πάνω στον Γιουλ , ο Γκιστ μένει μπροστά στον Ισπανό γκαρντ, κι έτσι προκύπτει το κενό για το εύκολο κάρφωμα --η σχετικά καθυστερημένη βοήθεια του Σίνγκλετον δεν αρκεί για να σταματήσει τον όγκο του Αγιόν.

Θα μπορούσε να είναι απλά μια στιγμή αδράνειας. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι η απόδειξη για το πόσο ανέτοιμος ήταν ο Παναθηναϊκός ενώ γνώριζε πως στέκεται μπροστά στην τελευταία του ευκαιρία. Κι απ’ τη στιγμή που το σύνολο δεν ανταποκρίνεται, το βλέμμα στρέφεται αυτόματα στην άκρη του πάγκου. Η ευθύνη ανήκει στον Τσάβι Πασκουάλ και τα στοιχεία που το υποστηρίζουν είναι συγκεκριμένα και προκύπτουν από την αλληλουχία των δικών του επιλογών.

Από τη μία, χρειάζεται κανείς να υπογραμμίσει το θέμα της πνευματικής προετοιμασίας. 48 ώρες πριν, οι πράσινοι έχασαν τη μεγάλη τους ευκαιρία όμως πάλεψαν μέχρι τέλους --το βλέμμα οποιουδήποτε πατούσε στο παρκέ ήταν ποτισμένο με πίστη. Στο τελευταίο παιχνίδι, υπήρχε διάχυτη η αίσθηση του συμβιβασμού. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που οι Ισπανοί επέβαλλαν το ρυθμό τους μέσω του Αγιόν και μερικών μεγάλων σουτ από τους περιφερειακούς τους, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να μην πιστεύει στον εαυτό του.

Από την άλλη, υπάρχουν συγκεκριμένες επιλογές στη ροή του αγώνα. Σ’ ένα παιχνίδι που είναι απαραίτητη η ενέργεια, οι αμυντικές αντιδράσεις, και η διάθεση του Αντετοκούνμπο, ο Πασκουάλ προτιμά να ξεκινήσει με Ρίβερς, προφανώς σε μια απόπειρα να εντάξει στο κλίμα έναν παίκτη που μπορεί να απειλήσει από μακριά --ο Παναθηναϊκός εμφανίζεται νωθρός επιθετικά, ο Αμερικανός είναι ξανά εκτός κλίματος, ενώ η Ρεάλ κερδίζει χρόνο προκειμένου να νιώσει πιο άνετα επιβάλλοντας το δικό της ρυθμό.

Το παιχνίδι ξεφεύγει , οι πράσινοι δεν έχουν τη διαύγεια να προστατέψουν το αμυντικό τους μισό, ενώ ο Καλάθης μένει στον πάγκο για μεγάλο χρονικό διάστημα της δεύτερης περιόδου --την ίδια στιγμή, με τον Τζέιμς στο 1, τα οποιαδήποτε δημιουργικά στοιχεία της πράσινης επίθεσης εξαφανίζονται.

Κι όμως, μπορούσε...

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, σχεδόν 110 λεπτά μετά, είναι η πρώτη στιγμή που ο Πασκουάλ παίρνει την πρωτοβουλία επιλέγοντας να αμυνθεί με ζώνη. Οι πράσινοι επιστρέφουν, η αμυντική τους ένταση ανεβαίνει κατακόρυφα, ο Σίνγκλετον βάζει μεγάλα σουτ, ενώ από το βάθος του πάγκου εμφανίζεται ο Νίκος Παππάς, αρχικά δίπλα στον Τζέιμς και στη συνέχεια δίπλα στον Καλάθη. Ποιο είναι το αξιοπερίεργο (εκτός από το ότι ξαφνικά χρησιμοποιήθηκε ο Παππάς ως έσχατη λύση για συνεχόμενα λεπτά χωρίς να έχει αποτελέσει ουσιαστικό παράγοντα στο υπόλοιπο της σειράς);

Από τη στιγμή που αποκτήθηκε ο Τζέιμς και έπειτα, ο Πασκουάλ απέδειξε πως συνειδητά επιλέγει τη συνύπαρξη Καλάθη-Τζέιμς στο βασικό σχήμα. Την ίδια στιγμή, με τον Παναθηναϊκό να χρειάζεται την επιστροφή, ο Καταλανός προπονητής επιλέγει να απαρνηθεί την ίδια του την επιλογή --σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, Καλάθης και Τζέιμς βρίσκονται μαζί στο παρκέ ελάχιστα πριν το τέλος.

Επιχειρώντας μια υποτυπώδη αποτίμηση, εκτίμησή μας είναι πως ο Παναθηναϊκός έχασε μια τεράστια ευκαιρία σε μια σειρά που ο προπονητής του παρουσιάστηκε κατώτερος των δυνατοτήτων του. Όσο ποιοτικό βάθος κι αν διαθέτει το ρόστερ των Ισπανών, όσο κι αν οι πράσινοι βρέθηκαν μπροστά στο πρέπει της εκτός έδρας νίκης, είναι αδιαμφισβήτητο δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός ήταν ικανός να πετάξει την Ρεάλ εκτός --κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει πως η ομάδα του Πάμπλο Λάσο πέρασε από το ΟΑΚΑ με μοναδικό πλέι μέικερ τον Ντόνσιτς.

Ο Παναθηναϊκός μπορούσε, όμως δεν το απέδειξε ως όφειλε στο παρκέ. Το να ξεκινήσει η συζήτηση της επόμενης μέρας δεν έχει ιδιαίτερο νόημα --ακολουθεί το Πρωτάθλημα, ενώ η διαμάχη με την Ευρωλίγκα διατηρεί θολό το τοπίο γύρω από το ποιες είναι οι ευρωπαϊκές προοπτικές.

Αν κάτι αφήνει πικρή γεύση, αυτό είναι πως δεν υπάρχουν πολλά παιχνίδια ικανά να μεγαλώσουν μία ομάδα. Και το τέταρτο παιχνίδι απέναντι στη Ρεάλ ήταν ένα από αυτά.

Photo credits: eurokinissi.gr

TAGS EUROLEAGUE
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ