Παναθηναϊκός και Φενέρ έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά ως ομάδες κι ένα από αυτά ήταν άμεσα ορατό ήδη μετά την χθεσινή ανακοίνωση των βασικών πεντάδων: και οι δύο, μεταξύ άλλων, διαθέτουν πληθώρα παικτών που μπορούν να αμυνθούν σε πολλαπλές θέσεις. Από τις πρώτες αναγνωριστικές κατοχές του παιχνιδιού ήταν εμφανές πως ακριβώς αυτό το στοιχείο, οι αλλαγές στα μαρκαρίσματα, θα είναι η τακτική λεπτομέρεια γύρω από την οποία θα περιστρέφονταν ο βασικός άξονας του αγώνα.

ΒΕΣΕΛΙ ΚΑΙ ΤΟΜΠΣΟΝ "ΠΛΗΓΩΣΑΝ" ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Ο Πασκουάλ, όπως έχει επιλέξει από την αρχή της σεζόν, ξεκίνησε με switch everything, κάτι που δίνει μεγάλο πλεονέκτημα στον Παναθηναϊκό όταν βγάζει τους γρήγορους ψηλούς του πάνω στα guard του αντιπάλου, αλλά του δημιουργεί συχνά προβλήματα όταν η πίεση μεταφέρεται στην πίσω γραμμή —κυρίως επειδή η άμυνα σ’ αυτά τα σημεία απαιτεί άψογη επικοινωνία και συγχρονισμό. Αρκεί να έχεις τον Γκιστ και τον Σινγκλετον για να μπορέσεις να απορροφήσεις τους αντίπαλους guard. Δεν αρκεί να έχεις τον Καλάθη και τον Αντετοκούνμπο για να προστατέψεις τη ρακέτα σου —όσο καλοί κι αν είναι αμφότεροι όταν καλούνται να μαρκάρουν αντίπαλους ψηλούς.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει αναπτύξει ακόμα ομαδικές δράσεις και κώδικες αυτού του επιπέδου, αποτέλεσμα του οποίου είναι η ρακέτα του συχνά να παραμένει εντελώς αφύλαχτη, οδηγώντας σε ελεύθερα lay-up όσο και οι πέντε παίκτες του παραμένουν καθηλωμένοι στο έδαφος. Αυτό δεν σημαίνει πως η άμυνα του δεν είναι καλή, ή ότι χθες δεν λειτούργησε αρκούντως ικανοποιητικά: σημαίνει όμως ότι ακόμα παράγει στιγμές αδράνειας κατά έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Η Φενέρ πήρε πολλούς από αυτά τα σημεία.

Παράλληλα, και σε συνδυασμό με τα παραπάνω, ήταν δεδομένο ότι οι πράσινοι θα αντιμετώπιζαν προβλήματα απέναντι σε μια ομάδα που διαθέτει εν αφθονία αυτό που οι ίδιοι δεν διαθέτουν στο ελάχιστο: ψηλό που διαθέτει ταυτόχρονα εκτόπισμα και αθλητικά προσόντα -οι δύο που έχει η Φενερ, Βέσελι και Τόμπσον, ήταν αυτοί που έκριναν το παιχνίδι.

Στο πρώτο ημίχρονο, ο Αμερικανός πήρε αρκετές μπάλες, είτε για να παίξει με πλάτη είτε για να τελειώσει εν κινήσει, κι ήταν αυτό το διάστημα που έβαλε τους περισσότερους από τους 14 πόντους του (7/8 σουτ). Ακόμα κι αν η άμυνα πάνω του ήταν καλή, ακολουθώντας τον μέχρι ψηλά τη στιγμή της εκτέλεσης, η υπέρ του διαφορά σε ύψος-όγκο-δύναμη του επέτρεπε να κοιτάζει άνετα το καλάθι.

Ο Τσέχος, παρότι άστοχος και εκτός ρυθμού σε πολλά σημεία της αναμέτρησης, έκανε παραπάνω από αισθητή την παρουσία του στην τέταρτη περίοδο, όταν ανανέωσε διαδοχικές κατοχές κρατώντας την ομάδα του στο τιμόνι σε στιγμές που ο ρυθμός του αγώνα έμοιαζε εύθραυστος και ευμετάβλητος. Μαζί είχαν 15 από τα 33 ριμπάουντ της Φενέρ, και κυρίως 6 από τα συνολικά 10 επιθετικά της ομάδας τους, 4 εκ των οποίων ο Βέσελι, όλα στην τελευταία περίοδο.

ΚΛΕΙΔΙ ΤΟ STOP ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΛΑΘΗ-ΓΚΙΣΤ

Ο Ομπράντοβιτς, από την άλλη, μαζί με το swtich που υπάρχει διαχρονικά στα αμυντικά του θέλω, παρουσίασε και μια σειρά πιο περίπλοκων αντιδράσεων, ειδικά όταν ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να στήσει pick-n-roll, από show-and-recover (ειδικά όταν εμπλέκονταν ο Μέλι) μέχρι υποψία παγίδας με γρήγορη επαναφορά του ψηλού στη ρακέτα. Ήταν δεδομένο ότι το παιχνίδι δεν προσφέρονταν για μία ακόμη μέρα στη δουλειά για το δίδυμο Καλάθη-Γκιστ: καθόλου διάδρομοι για τον πρώτο, καθόλου χώροι για τον δεύτερο. Η μεταξύ τους συνεργασία ήταν σημαδεμένη με κόκκινο κύκλο στο μπλοκάκι του Σέρβου: χαρακτηριστικό είναι ότι η μία και μοναδική ασίστ του Έλληνα πλέι-μεικερ προς τον Αμερικανό ψηλό προήλθε από backdoor κόψιμο του τελευταίου, δηλαδή από την αυτοσχέδια τηλεπάθεια που έχουν αναπτύξει οι δυο τους κι όχι μέσα από τη ροή μιας σχεδιασμένης επιθετικής κίνησης.

Ακόμα και σε στιγμές που η μπάλα πέρασε στον Γκιστ, αυτός είτε αστόχησε είτε έβγαλε ξανά την μπάλα ξανά προς τα έξω πατώντας το κουμπί της επανεκκίνησης για την επίθεση του Παναθηναϊκού —κι ήταν κατά βάση μετά από τέτοιες φάσεις που η ομάδα του Πασκουάλ κινδύνευσε να μείνει με την μπάλα στα χέρια (ή όντως έμεινε).

Οι άμυνες και των δύο ομάδων, όπως φαίνεται κι από το τελικό σκορ (το οποίο, βέβαια, είναι εξίσου αποτέλεσμα ρυθμού), παρέμειναν σε υψηλό επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Διαδοχικά πετυχημένα rotation μέχρι τη λήξη των 24’’, άψογα εκτελεσμένα close-out, υψηλό επίπεδο επικοινωνίας —κάπως έτσι μοιάζει το θέαμα όταν παράγεται στο αμυντικό μισό.

Παρακάτω ένα μικρό παράδειγμα:

Ο Καλάθης περιμένει τον Denmon να βγει από τα σκριν, κάτι που η άμυνα ήδη γνωρίζει. Ο play-maker του Παναθηναϊκού, θέλοντας να τεστάρει το βαθμό συγκέντρωσης των αντιπάλων, επιχειρεί να διεισδύσει προς τον αριστερό διάδρομο, και φαίνεται πράγματι να κερδίζει τον Σλούκα στο πρώτο βήμα, αλλά γρήγορα οι υπόλοιποι, κι ειδικά οι Μέλι και Τόμπσον, κλείνουν προς τα μέσα. Ο Καλάθης εγκαταλείπει αμέσως την προοπτική του να τελειώσει ο ίδιος τη φάση και συνεχίζει βάση σεναρίου δίνοντας την μπάλα στον Denmon. Το εντυπωσιακό είναι ότι και οι 4 αμυντικοί που βρίσκονται εκτός μπάλας αντιδρούν ταυτόχρονα και ακαριαία, σαν να ήταν όλοι δεμένοι μ’ ένα σχοινί.

ΕΛΕΙΨΕ ΠΟΛΥ Ο ΛΟΤΖΕΣΚΙ

Κι αφού η ρακέτα ήταν απαγορευμένη περιοχή, κανείς μπορεί να υποθέσει που βασίστηκε το παιχνίδι του Παναθηναϊκού ακόμα και χωρίς να έχει δει τον αγώνα. Η ομάδα του Πασκουάλ εκτέλεσε 28 τρίποντα, ένα παραπάνω από ότι δίποντα, ευστοχώντας στα 9. Εκτός του Singleton (4/8), η υπόλοιπη ομάδα είχε 5/20. Δεν ήταν όλα ορθές επιλογές, αλλά τα περισσότερα ήταν υπό καλές προϋποθέσεις.

Ο Παναθηναικός δεν πήρε πράγματα από τον Rivers (2/9 σουτ), ο οποίος χρειάζεται σύντομα ένα καλό παιχνίδι, είχε σε κακό βράδυ τον Παππά, και είδε τον Denmon να δείχνει και πάλι ψήγματα τα οποία ωστόσο δεν σχημάτισαν μία ολοκληρωμένη εμφάνιση (ίσως θα μπορούσε να είχε πάρει λίγο από τον χρόνο του Παππά). Αυτό που έλειψε πολύ χθες από τον Παναθηναϊκό, ωστόσο, δεν ήταν τόσο τα καλά ποσοστά των παραπάνω, αν και σίγουρα θα ήταν ευπρόσδεκτα, όσο ο Ματ Λοτζέσκι.

Απέναντι σε μια άμυνα που προστάτευε απόλυτα τη ρακέτα της και ήλεγχε το τρίποντο περισσότερο απ’ όσο υποδεικνύουν οι συνολικές προσπάθειες του Παναθηναϊκού, η ικανότητα του πράσινου forward να εκτελέσει από το mid-range, είτε μετά από κάποιο curl είτε επιτηθέμενος στα close-out, ήταν ο μόνος παράγοντας που μπορούσε να ωθήσει τον Ομπράντοβιτς σε κάποια τακτική αναπροσαρμογή. Ο Καλάθης πρέπει να φτάσει πολύ κοντά για τα floater του, ο Denmon ακόμα δεν έχει συνηθίσει απόλυτα το επίπεδο αμυνών που αντιμετωπίζει, ο μηχανισμός των Παππά-Ριβερς -για διαφορετικούς λόγους- δεν ευνοεί τόσο την εκτέλεση μετά από ντρίμπλα —ο Βέλγος είναι ο μόνος που προσθέτει στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού αυτήν τη διάσταση, η οποία είναι απαραίτητο να υπάρχει τουλάχιστον ως απειλή.

Το αρνητικό αποτέλεσμα, ωστόσο, δεν κρύβει την πρόοδο των πρασίνων. Ο Παναθηναϊκός μεγαλώνει, αγωνιστικά και πνευματικά, με μετρήσιμα βήματα και σταθερό ρυθμό. Η ήττα από τη Φενέρ οφείλει να του υπενθυμίσει όσα οφείλει να μην ξεχνάει: λεπτομέρειες, ατέλειες, ελλείψεις. Το παιχνίδι με την ΤΣΚΑ είναι μια καλή ευκαιρία για να μας δείξει που θέλει να φτάσει.

Επιμέλεια: Βασίλης Καγιάς