H άμυνα του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα της προηγούμενης εβδομάδας ενάντια στη Fener αποτελούσε τον απόλυτο οδηγό για το χθεσινό παιχνίδι κόντρα στην Baskonia. Δίπλα σ’ αυτήν την υπογραμμισμένη σημείωση, ωστόσο, υπήρχαν πολλαπλοί αστερίσκοι: θα εμφανιστεί ο Παναθηναϊκός, επιτέλους, επιθετικός και συγκεντρωμένος αμυντικά από το πρώτο λεπτό της πρώτης περιόδου; Θα απαγορέψει στους αντίπαλους σουτέρ να βρουν ρυθμό; Θα αναγνωρίσει πως το μεγαλύτερό του πρόβλημα σήμερα είναι η άμυνά του και κάθε πεντάδα, κι ειδικά η αρχική, πρέπει να προσαρμόζεται σ’ αυτήν τη συνθήκη;

Ο κυριότερος λόγος που ο Παναθηναϊκός δείχνει να μην μπορεί ακόμα να απορροφήσει τους νεοφερμένους παίκτες του είναι ακριβώς η αδυναμία του να τους κρατήσει στο παρκέ χωρίς τεράστιο αμυντικό κόστος. Όσο η τακτική αφομοίωση των ζητουμένων του Pascual είναι τόσο μικρή ώστε οι προθέσεις του Καταλανού μπορούν μετά βίας ν’ ανιχνευθούν, ο Παναθηναϊκός θα αιμορραγεί με κάθε πεντάδα στην οποία συμμετέχουν ένας ή περισσότεροι εκ των Denmon, Lojeski, Lecavicious, Auguste, Βουγιούκα.

Διαφορετικά: όσο η ομαδική άμυνα του Παναθηναϊκού αποδίδει σε τόσο χαμηλό επίπεδο, τόσο ικανότερους και περισσότερους ατομικά αμυντικούς θα χρειάζεται ταυτόχρονα στο παρκέ —και μια πρώτη ερώτηση που προκύπτει είναι η εξής: όταν ο Pascual κατασκεύαζε το ρόστερ, υπολόγισε αυτό το ενδεχόμενο ή πίστεψε ότι θα διατηρηθεί η περσινή αμυντική απόδοση;

Η κακή περιφερειακή άμυνα και ο "παράγοντας Shengelia"

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε κόντρα στην Baskonia πάλι με Denmon-Lojeski, και το αμυντικό ξεκίνημα των "πράσινων" ήταν τέτοιο που γρήγορα έδειξε πως η εμφάνιση απέναντι στη Fener ήταν απλή εξαίρεση. Ακόμα κι αν ο Αμερικανός guard φάνηκε στις πρώτες του κινήσεις να πατάει πολύ πιο αποφασιστικά από προηγούμενα παιχνίδια, κι ακόμα κι αν ο Βέλγος έδωσε μια ασίστ με το αριστερό χέρι μέσα σε συνωστισμό στον Gist προσφέροντας μια μικρή αναλαμπή, κανείς από τους δύο δεν ξεπέρασε τα χαμηλά στάνταρ με τα οποία έχουν αρχίσει τη σεζόν.

Στην άμυνα, o Denmon πήγε πάνω στον Beaubois, τον οποίο, μετά από αλλαγή σ’ ένα σκριν εκτός μπάλας, αναλάμβανε ο Lojeski. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, o guard της Baskonia τρυπούσε διαρκώς την άμυνα των πρασίνων, είτε φτάνοντας μέχρι το καλάθι είτε δημιουργώντας μια ανισορροπία από την οποία ο Παναθηναϊκός σπάνια επανερχόταν. Πόσο διαφορετική θα ήταν αυτή η κατάσταση, η οποία γρήγορα έβαλε στο παιχνίδι κι άλλους παίκτες των Βάσκων, ψηλούς και κοντούς, αν πάνω στον Beaubois ξεκινούσε ο Rivers και μετά τις αλλαγές έπεφτε ο Θανάσης;

Οι πράσινοι αποτύγχαναν διαρκώς στις περιστροφές και άφηναν τεράστια κενά όποτε επιχειρούσαν να στείλουν βοήθεια, ενώ αρνητική εντύπωση προκαλεί και τόσο πόσο συχνά επιλέγουν να τζογάρουν στο κλέψιμο όταν είναι εμφανές ότι η υπόλοιπη άμυνα αδυνατεί να καλύψει οποιαδήποτε ανισορροπία. Το κέντρο της άμυνας του Παναθηναϊκού, η ρακέτα του, συχνά είναι τόσο ευάλωτο κι εκτεθειμένο που θυμίζει εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο. Όταν δεν είναι, όταν η ρακέτα του εμφανίζεται προστατευμένη, στην περιφέρεια αρκεί ένα close-out ή μια skip πάσα για να έρθει η άμυνα σε πανικό, τον οποίο έτσι κι αλλιώς θα ήταν δύσκολο να διαχειριστεί.

Παράλληλα, στο χθεσινό παιχνίδι ο Παναθηναϊκός είχε να αντιμετωπίσει μία επιπλέον δυσεπίλυτη πρόκληση: τον Tornike Shengelia. Ο Γεωργιανός είναι ακριβώς το είδους ψηλού που το ρόστερ του Παναθηναϊκού είναι κατασκευαστικά αδύνατον να περιορίσει: πιο δυνατός από τους Gist-Singleton (κυρίως: πιο σκληρός) και πολύ ποιοτικότερος από τους Βουγιούκα-Auguste, o forward/center των Βάσκων, συχνά ξεκινώντας το ποστάρισμα του λίγο μέσα από το τρίποντο, σε πολλές περιπτώσεις έβαλε μες το καλάθι όλη τη ρακέτα του Παναθηναϊκου.

Παραπλανητικές οι 20 ασίστ

Επιθετικά ο Παναθηναϊκός δεν έκανε όσα οραματίζεται ο Pascual, αλλά σίγουρα έκανε περισσότερα από τα προηγούμενα παιχνίδια. Το pick’n’roll με τον Gist (ο οποίος είναι για την Baskonia ότι ο Shengelia για τον Παναθηναϊκό) ήταν μια συνεργασία που οι πράσινοι δούλεψαν όλο το βράδυ με τέτοια συχνότητα κι ένταση που μάλλον είχαμε να δούμε από πριν τον περσινό τραυματισμού του Gist. Έτσι βγήκαν και σχεδόν οι μισές από τις 14 ασίστ του Καλάθη. Επίσης, ο Pascual συχνά είχε δώσει εντολή στους παίκτες του να ψάχνουν τους guard του (Καλάθη, Παππά, Rivers) χαμηλά στο ποστ στην αρχή των επιθέσεων, κάτι που μάλλον αιφνιδίασε τον Pedro Martinez.

Πέραν τούτων, ουδέν. Οι 20 ασίστ εδώ είναι άκρως παραπλανητικές και σίγουρα πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν μαζί με τα 16 λάθη, τα οποία εν πολλοίς ακύρωσαν τη χθεσινή κυριαρχία του Παναθηναϊκού στο ριμπάουντ. Πέρα από τη γνωστή στατικότητα, μεγάλο πρόβλημα αποδεικνύεται για τον Παναθηναϊκό η αδυναμία του σε πολλές περιπτώσεις να διεκπεραιώσει την πρώτη, εισαγωγική πάσα στην αρχή κάθε συστήματος. Αρκεί μια μέτρια διαβασμένη άμυνα που θα παίξει deny αυτήν την πάσα, κι η επίθεση του Παναθηναϊκου είναι έτοιμη να καταρρεύσει.

Το παράδοξο είναι ότι οι motion επιθέσεις με τις οποίες έχει ταυτιστεί ο Pascual αποτελούν έναν από τους πιο γνωστούς τρόπους για να αντιμετωπιστεί αυτή ακριβώς η κατάσταση. Οι εναλλακτικές που προσφέρει μια motion επίθεση υποτίθεται ότι στέλνουν την άμυνα εξ ορισμού ένα βήμα πίσω, καταδικασμένη να ακολουθεί σε κινήσεις, αντιμετωπίζοντας μια επίθεση με διαρκή ροή η οποία επιμελώς αποφεύγει να επιμένει σε οτιδήποτε η άμυνα αρνείται να δώσει.

Αλλά αυτές είναι ερωτήσεις που αφορούν το συγχρονισμό κινήσεων μεταξύ των παικτών, δηλαδή τον τρόπο και τους χρόνους με τους οποίους κάθε στάδιο μιας επίθεσης συνδέεται οργανικά με το προηγούμενο και το επόμενο. Αυτό σήμερα αποτελεί ένα μακροπρόθεσμο για τον Παναθηναϊκό στόχο: κανένας συγχρονισμός δεν μπορεί να υπάρξει όταν τόσο συχνά εμφανίζονται στο παρκέ παίκτες που δείχνουν να μην γνωρίζουν που πρέπει να βρίσκονται και τι ακριβώς έχουν να κάνουν.

Πέρα από τη συνεργασία Καλάθη-Gist, η οποία ωστόσο σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στα προβλήματα στελέχωσης των Βάσκων, ο Παναθηναϊκός δεν έχει να κρατήσει πολλά από το χθεσινό παιχνίδι: ίσως την νέα καλή εμφάνιση του Παππά —για τον οποίο, βέβαια, ποτέ δεν υπήρξε αμφιβολία για το αν μπορεί να προσφέρει στο αγωνιστικό πλαίσιο που καταλήγει σε κάθε αγώνα ο Παναθηναϊκός αφού αποτυγχάνει να επιβάλλει οτιδήποτε άλλο.

Κι όσο πολλά από τα προβλήματα του Παναθηναϊκού μοιάζουν να παραμένουν άλυτα, μια σκιά στασιμότητας αρχίζει να αναπτύσσεται γύρω του. Όπως και πριν το παιχνίδι με τη Fener, ο Παναθηναϊκος την άλλη βδομάδα στο ΣΕΦ μπορεί να διώξει αυτήν τη σκιά αρκετά μακρυά, ή να τη δει να πλησιάζει επικίνδυνα κοντά του.