" Ναι ρε ΣΠΑΝΟΥΛΗ! Δεν περίμενα ότι θα το ξαναπώ από το 2010 κι έπειτα, αλλά... Ναι ρε ΣΠΑΝΟΥΛΗ".

Το συγκεκριμένο σχόλιο στο Facebook ήταν η αφορμή γι' αυτό που θα διαβάσεις, για το γεγονός ότι το μυαλό μου ξαφνικά πλημμύρισε. Πλημμύρισε από ερωτήματα και από μια δόση στενοχώριας. Ξέρετε, αυτή τη στενοχώρια που σε κάνει να σουφρώνεις τα χείλη και να λες "Γιατί ρε π*@#η να μη μπορούμε να απολαύσουμε το μπασκετάκι; Γιατί είμαστε τόσο ανίκανοι να τιμήσουμε αυτά τα παλικάρια που μας κάνουν χαρούμενους κάθε καλοκαίρι και πάντα, μα πάντα, δίνουν το 100% τους;".

Ενας φίλος του Παναθηναϊκού φώναξε δημόσια " Ναι ρε ΣΠΑΝΟΥΛΗ". Βάζω στοίχημα πως έβγαλε από μέσα του ένα βάρος. Δεν μπορεί να χειροκροτήσει τον Βασίλη στο ΟΑΚΑ, όταν η ομάδα του υποδέχεται τον Ολυμπιακό. Οπως δεν μπορεί ένας οπαδός του Ολυμπιακού να χειροκροτήσει τον Διαμαντίδη ή τον Φώτση στο ΣΕΦ. Το χειρότερο είναι πως υπάρχει κόσμος που βρίζει τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη, τον Καλάθη, τον Πρίντεζη ακόμη κι όταν φορούν τη γαλανόλευκη (τη φανέλα που μας ανατριχιάζει), επειδή " παίζουν στον αιώνιο".

Σταθείτε ρε μάγκες!

Το πιο πιθανό είναι να λες αυτή τη στιγμή " Ασε μας ρε Σταύρου, αυτά είναι για τους Αγγλους και για το ΝΒΑ που τρώνε pop-corn και πίνουν μπύρες. Εδώ είναι Ελλάδα". Ειλικρινά, ΔΕΝ με ενοχλεί ΚΑΘΟΛΟΥ. Ξέρεις γιατί; Επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των "κανονικών ανθρώπων" πανηγύρισε χθες βράδυ τα τρίποντα του "Kill-Bill", τα τελειώματα του Πρίντεζη, τις παλικαρίσιες άμυνες του Καϊμακόγλου, τη μαχητικότητα του Κουφού.

Ποιος Ολυμπιακός και ποιος Παναθηναϊκός; Ποια ΑΕΚ και ποιος ΠΑΟΚ; Εδώ μιλάμε για την Εθνική, μια "κοπέλα" που λατρεύουμε. Μια "κοπέλα" για την οποία σβήνουμε μέρες μέχρι να τη δούμε να κάνει την "πασαρέλα" της σε κάποια διοργάνωση. Μια ομάδα που προσπάθησαν να "δηλητηριάσουν" στο παρελθόν. Θυμάστε τον Παναγιώτη Γιαννάκη την εποχή που ήταν ομοσπονδιακός; Ηταν ο άνθρωπος που χάρισε τρόπαιο, μετάλλια, τη νίκη επί της Team USA. Κι όμως, αυτός ο ΘΡΥΛΟΣ αποκαθηλώθηκε, χλευάστηκε, λοιδορήθηκε. Γιατί; Επειδή στη μέση υπήρχαν "ο Ολυμπιακός" κι "ο Παναθηναϊκός". Και χθες που ο "Δράκος" μπήκε στη Zagreb Arena, αποθεώθηκε από τους Κροάτες που τον κουβάλησαν στην εξέδρα για να βγάλουν μαζί τους αναμνηστικές φωτογραφίες. Καταλαβαίνετε ποιον απομυθοποιήσαμε και γιατί; Εναν από τους ανθρώπους που ευθύνονται για εικόνες σαν κι αυτή.

Ο οπαδός του Παναθηναϊκού δεν συγχωρεί τον Σπανούλη για τη μετακόμισή του στον Ολυμπιακό. Εντάξει, δεν ζητά κανείς την αποθέωσή του στο ΟΑΚΑ. Ούτε ο Διαμαντίδης θα αποθεωθεί στο ΣΕΦ. "Ψήνεστε" όμως να δοκιμάσουμε κάτι; Ετσι για την... αλητεία.

Η φετινή χρονιά, θα είναι η τελευταία στην καριέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη. Στο ΣΕΦ έχει περάσει πολλά. Εχει ακούσει γύρω στις... 845 ώρες υβριστικά συνθήματα γι' αυτόν και για την οικογένειά του. Εχετε συνειδητοποιήσει τι έδωσε αυτός ο άνθρωπος στον ελληνικό αθλητισμό; Εχετε καταλάβει πόσο "μεγάλωσε" το μπάσκετ, πόσα παιδιά ζήτησαν από τους γονείς τους μια πορτοκαλί μπάλα εξαιτίας του; Ο "Μήτσος" φεύγει από τα παρκέ και θα κάνουμε χρόνια να ξαναδούμε παίκτη σαν κι αυτόν. ΑΝ δούμε...

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον Σπανούλη. Πηγαίνει στο ΟΑΚΑ και ξέρει ότι θα δει και θα ακούσει αισχρά πράγματα. Ο οπαδός του Παναθηναϊκού που χθες τον αποκάλεσε ΣΠΑΝΟΥΛΑΡΟ, σε λίγους μήνες θα τον φτύσει και θα του πετάξει αντικείμενα. Υπάρχει λογική σε όλο αυτό; Καμία... Απολύτως καμία. Πως γίνεται να αναγνωρίζεις το μεγαλείο ενός αθλητή και λίγο καιρό μετά να το ξεχνάς επειδή απλά μισείς τον αντίπαλο; Πως;

Τελικά, "ψήνεστε" να τους τρελάνουμε όλους;

Οταν ο Διαμαντίδης κατέβει στο ΣΕΦ για μία από τις τελευταίες παραστάσεις του, κάνε έστω και κρυφά την κίνηση να τον χειροκροτήσεις. Δεν θα είσαι ο μόνος. Θα υπάρχουν χιλιάδες δίπλα σου που θα σκέφτονται το ίδιο. Οταν ο Σπανούλης ανέβει στο ΟΑΚΑ και το όνομά του ακουστεί στην παρουσίαση, προσπάθησε να κάνεις το ίδιο φίλε οπαδέ του Παναθηναϊκού, γι' αυτά τα συναισθήματα που σου χαρίζει με την Εθνική τα καλοκαίρια.

Ειλικρινά, το σκέφτομαι, το γράφω, μου φαίνεται τόσο όμορφο, αλλά και τόσο δύσκολο. Μήπως το κάνουμε εμείς δύσκολο; Αν δεν υπήρχε ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης, μάλλον δεν θα μπορούσαμε να συζητάμε αυτή τη στιγμή για μπάσκετ, Eurobasket, μετάλλια και Euroleagues. Αν δεν υπήρχαν ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Ζήσης και η σπουδαία φουρνιά της δεκαετίας 2005-2015, το άθλημα δεν θα έμενε σε αυτό το επίπεδο. Η Εθνική θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται στο επίπεδο της ποδοσφαιρικής Εθνικής των τελευταίων μηνών. Και όμως, παραμένει ψηλά, βρίσκεται στην ελίτ και τα καταφέρνει χάρη στους τύπους που από το φθινόπωρο μέχρι το τέλος της Ανοιξης ΕΣΥ λατρεύεις να μισείς.

Και στην τελική, αφού τους γουστάρεις και τους παραδέχεσαι με την Εθνική, τόσο ζόρικο είναι να τους σεβαστείς όταν τους βλέπεις απέναντι σου; Αν δεν υπήρχαν αυτοί, αν είχαν φύγει στο εξωτερικό, τι θα βλέπαμε; Εμειναν εδώ, κράτησαν τους συλλόγους μας στην κορυφή, μας διασκέδασαν, μας χάρισαν ασύλληπτα συναισθήματα. Μήπως ήρθε η σειρά μας να τους πούμε ένα " ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" από καρδιάς τώρα που σιγά σιγά φτάνουν προς το τέλος της καριέρας τους; Ας το κάνουμε, πρώτον γιατί πραγματικά το αξίζουν και δεύτερον γιατί μπορεί να μετανιώσουμε για τις ευκαιρίες που χάσαμε.

Κι αν δεν κατάφερα να σε πείσω, σεβάσου τουλάχιστον όσους θέλουν να απολαύσουν κάτι που ενδεχομένως να μη δούμε ποτέ ξανά στο ελληνικό μπάσκετ. Σεβάσου το άθλημα που για εμάς και για πολύ κόσμο είναι αγάπη, καθημερινότητα, τρόπος ζωής.

Υ.Γ. Αύριο το απόγευμα η Εθνική θα κάνει το τρίτο από τα εννέα βήματα που χρειάζεται για να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης. Δεν ξέρω αν θα πάρει το τρόπαιο. Είμαι όμως αισιόδοξος, για να μην πω σίγουρος, πως θα γυρίσει με μετάλλια στις αποσκευές. Οπως σίγουρος ήμουν και χθες βράδυ όταν φώναζα " από αυτούς (τους Κροάτες ντε) δεν χάνουμε".

Υ.Γ. 2 Την επιλογή του Διαμαντίδη να αποσυρθεί νωρίς από την Εθνική, μην την κρίνετε τόσο αυστηρά. Από τη στιγμή που πίστευε ότι δεν είχε κάτι άλλο να δώσει και ένιωθε το κορμί του καταπονημένο, καλά έκανε και έδωσε τη σκυτάλη στους νεότερους. Αν συνέχιζε, κάποιος από τους Καλάθη, Σλούκα, Μάντζαρη θα αργούσε να μπει στην εξίσωση. Και εκτός αυτού, δεν μπορείς να τον κρατήσεις εγκλωβισμένο σε κάτι που δεν τον ευχαριστεί.

Twitter @harris_stavrou