Ένα τέταρτο του αιώνα πέρασε. Δεν είναι και λίγο. Είκοσι πέντε χρόνια. Η φλόγα του Ευρωμπάσκετ παραμένει ζωντανή λες και ήταν χθες.

Μόνο, που δεν είναι χθες. Απόδειξη το ντοκουμέντο που σας προσφέρει σήμερα το Sport24.gr και δεν είναι άλλο, από τον οδηγό που μοίρασε το Γραφείο Τύπου της διοργάνωσης στους Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους. Μια ανάγνωση και μόνο, φτάνει για να καταλάβει κανείς ότι ζήσαμε το έπος του μπάσκετ σε ... ένα τελείως διαφορετικό κόσμο!

Ένα κόσμο με ...δραχμές και άλλα εθνικά νομίσματα, με τη δεύτερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (από τις εκλογές του 1985), με πρόεδρο Δημοκρατίας τον Χρήστο Σαρτζετάκη, ζωντανή τη Μελίνα Μερκούρη και ζωντανό τον "υπαρκτό σοσιαλισμό"!

Ζούσαν, ακόμη, χώρες όπως η Σοβιετική Ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, η Γιουγκοσλαβία, η Τσεχοσλοβακία, οι οποίες ήταν, άλλωστε, παρούσες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ήταν η εποχή της Θάτσερ στην Βρετανία, του Ρίγκαν και του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Η ζέστη ήταν αφόρητη εκείνο τον Ιούνιο του 1987, είχαμε αν θυμάμαι καλά και νεκρούς από ένα πρωτοφανή καύσωνα. Σίγουρα δεν είχαμε ερ-κοντίσιον στα σπίτια, αν και στο ΣΕΦ ο κλιματισμός έκανε θαύματα. Μέσα στο γήπεδο, βέβαια. Γιατί έξω απ' αυτό νεαρά παιδιά που περίμεναν εισιτήρια, ώστε να δουν τον ημιτελικό με την Γιουγκοσλαβία, έπεφταν λιπόθυμα.

Έτσι δεν είναι Θανασάκη Κρεκούκια;

Οδηγός σε ντοσιέ και ...γραφομηχανή!

Είκοσι δύο χρονών τότε, είχα την τύχη να είμαι μέλος της Επιτροπής Τύπου του Ευρωμπάσκετ, μαζί με άλλους νεαρούς με τους οποίους στη συνέχεια (που φυσικά δεν μπορούσαμε να τη φανταστούμε) ζήσαμε όλες τις μαγικές στιγμές που μας χάρισε το ελληνικό μπάσκετ. Κάποιοι όπως ο αδερφός Γιαννης Αντωνόπουλος, ή ο αξέχαστος Χρήστος Μότσιας δεν βρίσκονται πια κοντά μας. Και τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο, μας λείπουν περισσότερο.

Ως φέρελπις νεαρός είχα ενταχθεί στην ομάδα του Βασίλη Σκουντή με αρμοδιότητα την ενημέρωση των δημοσιογράφων. Μια μεγάλη διοργάνωση (η δεύτερη μετά το ΕΠΑ 82, δηλαδή το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου) στην οποία είχαμε ριχθεί με ενθουσιασμό, ανυποψίαστοι για το τι θα επακολουθούσε.

Με τις ατέλειες της τότε τεχνολογίας, την αφέλεια της ηλικίας μας, αλλά και την εμπιστοσύνη που μας είχε δείξει η (πρωτοπόρα εκείνη την εποχή) ΕΟΚ, έχοντας ως επικεφαλής τον Γιάννη Θεοδωρακόπουλο, το Γραφείο Τύπου του Ευρωμπάσκετ, πήρε συγχαρητήρια απ΄όλους και έβαλε τις βάσεις για μια σειρά από μεγάλες διοργανώσεις στην Ελλάδα, όπου οι υπηρεσίες Τύπου ξεπερνούσαν κατά πολύ τα συνηθισμένα στάνταρ.

Ο οδηγός για τους δημοσιογράφους, ήταν γραμμένος εξ ολοκλήρου στην γραφομηχανή (τότε το κομπιούτερ ήταν πράγματι ένα μηχάνημα ...επιστημονικής φαντασίας) και οι σελίδες του είχαν ταξινομηθεί σε μεγάλα όσο και άβολα ντοσιέ. Ένα απ΄αυτά αποδείχθηκε εξαιρετικά ανθεκτικό στον χρόνο, καθώς 25 χρόνια μετά εξακολουθεί να βρίσκεται σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου!

Τα σκίτσα είχε φτιάξει ένας πολύ καλός φίλος, ο Δημήτρης Λινάρδος (αδερφός του Νίκου), που δεν λάθεψε στον επαγγελματικό του προσανατολισμό, καθώς τώρα είναι ένας επιτυχημένος επαγγελματίας γραφίστας.

Ιδού και το εξώφυλλο:

Και η εισαγωγή για πληροφορίες κάθε είδους:

Τότε, όπως ξέρετε, υπήρχαν οι δυο αερολιμένες. Ανατολικός και Δυτικός. Υπήρχε το 115 στο τηλέφωνο, όπου άκουγες ειδήσεις, και φυσικά δεν είχε ακόμη μπει ο κωδικός 210 για τα τηλέφωνα της Αθήνας. Δεν το πιστεύετε; Ιδού τα " χρήσιμα τηλέφωνα"

Το 1987 είχαμε, βεβαίως, δραχμές. Δεν υπήρχε καν ως σκέψη η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Δεν φανταζόμασταν ότι κάποια στιγμή θα είχαμε ευρώ στην τσέπη, αντί για χιλιάρικα και πεντοχίλιαρα (τα δεκαχίλιαρα βγήκαν αργότερα).Υπήρχε πάντως η ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα, που αντιστοιχούσε σε 115, 465 δρχ (ένα ευρώ, δηλαδή, με μια υπερβατική προσέγγιση). Ένα δολάρια (το πιο σκληρό νόμισμα της εποχής) στοίχιζε 133,163 δραχμές (κατά προσέγγιση γιατί υπήρχε και πληθωρισμός), ενώ το μάρκο της ΟΔ Γερμανίας (διότι υπήρχε και η ΛΔΓ) στοίχισε 78, 884 δρχ. Η λίρα Αγγλίας είχε αντιστοιχία σε 223, 769 δρχ και το γαλλικό φράγκο 22.397 δραχμούλες. Θέλετε και περισσότερα; Για δείτε:

Το τρένο γραφόταν ακόμη με ...αι, μετρό δεν υπήρχε. Το εισιτήριο στοίχιζε 30 δραχμές, ενώ η σημαία του του ταξί έπεφτε στις 25 δραχμές. Κι επειδή τότε ξενυχτούσαμε κανονικά, όχι αστεία, η διπλή ταρίφα έπεφτε στις 5 το πρωί! Αν λάβετε υπόψιν τις ισοτιμίες, οι ξένοι δημοσιογράφοι μας έβρισκαν πολύ φτηνούς. Τζάμπα πράγμα...

Τα καταστήματα λειτουργούσαν πρωί και απόγευμα. Και η Βουλιαγμένη δεν ήταν ακόμη Δήμος, αλλά κοινότητα! Ιδού οι ώρες λειτουργίας:

Στην παρουσίαση των ομάδων υπήρχαν οι ολ-σταρς κάθε ομάδας. Η ...ωλ-σταρς κατά την επίσημη (στα ελληνικά) γραφή του όρου. Ο Βαλερί Τιχονένκο ήταν, ας πούμε, ο παίκτης που είχαμε διαλέξει από την ΕΣΣΔ. Και ο τίτλος ήταν επίσης χαρακτηριστικός: Τι φόργουωρντ. Με ωμέγα. Και στην Τσεχοσλοβακία δέσποζε η μορφή του Στάνισλαβ Κρόπιλακ. Μεγάλος παίκτης, καταπληκτικός τύπος.

Προφανώς, το πολύτιμο αντικείμενο σε ολόκληρο το Ευρωμπάσκετ, από ένα σημείο και μετά, ήταν αυτό που εξασφάλισε αφού ...συνήλθε από την λιποθυμία του, ο Θανάσης Κρεκούκιας:

Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Φάνης και οι υπόλοιποι χρυσοί Πρωταθλητές Ευρώπης, πήραν την σκυτάλη. Μας απογείωσαν, πετυχαίνοντας αυτό που κανείς δεν περίμενε. Ο Αργύρης Καμπούρης ευστόχησε στις δυο ελεύθερες βολές του θριάμβου, ο Γιοβάισα έστελνε τη μπάλα στη γωνία του ταμπλό και ο Φίλιππος Συρίγος ούρλιαζε: "Είναι το τέλος. Η Ελλάδα είναι Πρωταθλήτρια Ευρώπης..."