Παρ’ ότι Περαματιώτης από κούνια, ο Μιχάλης Μυτακίδης, δεν ακολούθησε την πεπατημένη και δεν έγινε Ολυμπιακός. Οπως και στην τέχνη του, όπου δημιούργησε το μουσικό κίνημα του Low Bap, έτσι και στις συλλογικές του προτιμήσεις προτίμησε τον … λιγότερο ταξιδεμένο δρόμο. Εγινε Αρης, επειδή το πρώτο του μπασκετικό είδωλο ήταν ο Χάρης Παπαγεωργίου. Λίγο μετά, όπως εξομολογείται, μπήκε στην ζωή του ο Νίκος Γκάλης: “Πρώτη μου μεγάλη αγάπη και πριν την μουσική ήταν το μπάσκετ. Εγώ ξεκίνησα να παίζω το 1979, όταν ο Αρης κατέκτησε το πρωτάθλημα με τον Χάρη Παπαγεωργίου. Τότε έγινα Αρης, στην προ Γκάλη εποχή”.

Εκείνους τους μήνες έσκασε μύτη στην Θεσσαλονίκη και ο Νίκος Γκάλης, ως η μεγάλη μεταγραφή του Αρη. Δεν χρειάστηκε ο B.D. Foxmoor πολύ χρόνο για να τον θαυμάζει απεριόριστα: “Οταν ήρθε ο Γκάλης στην ομάδα, μου έδωσε μια και μ’ αποτέλειωσε. Κανείς άλλος Ελληνας αθλητής, δεν κατάφερε να τύχει τέτοιας αγάπης, εκτίμησης και καθολικής αποδοχής, όπως συνέβη με το Νικ. Ο κόσμος, εκτός φυσικά από τα καθαρά αγωνιστικά του προτερήματα, εκτιμά το ότι ο Νίκος ουδέποτε υπερεκτέθηκε. Δεν έγινε μαϊντανός, δεν παρακάλεσε, ούτε ζήτησε από κανέναν τίποτε. Ο ίδιος έφτιαξε τον μύθο του και τον συντηρεί μέχρι σήμερα. Κι αν θες τη γνώμη μου και πολύ καλά κάνει. Ακόμα και το ότι σταμάτησε το μπάσκετ, με τον πλέον άδοξο τρόπο και πολύ απότομα, βοήθησε στο να γιγαντωθεί ο μύθος του”.

"Άντε πες του για μπάσκετ"

Το 1998, κι ενώ ο Γκάλης συμπλήρωνε μία τετραετία μακριά από το μπάσκετ, ο B.D. Foxmoor έγραψε το κομμάτι “Στου Αιώνα το Φευγιό”. Σε αυτό αναρωτιέται τι θα πρέπει να πει στον –πρωτότοκο- γιο του, Σωτήρη, για την κατάσταση που επκρατεί στον κόσμο. Κι εκεί ουσιαστικά ταυτίζει το μπάσκετ με τον Γκάλη, ραπάροντας τα εξής: “Aντε πες του για μπάσκετ αφού δε πρόλαβε τον Γκάλη, θα νομίζει τώρα η μπάλα ότι είναι πιο μεγάλη”.

Μία 15ετία αργότερα ο Big Daddy, δυσκολεύεται να φανταστεί οτιδήποτε έχει σχέση με το Ελληνικό μπάσκετ, χωρίς να του έρχεται ο Γκάλης στο μυαλό: “Ακόμα πιστεύω ότι αν δεν έχεις δει τον Γκάλη να παίζει μπάσκετ, δεν μπορείς ν’ αντιληφθείς πλήρως τη σχέση του με την μπάλα, το παρκέ και την μπασκέτα. Εκανε τα πολύπλοκα και τα δύσκολα να φαίνονται τόσο απλουστευμένα και απλά. Μετά εμείς προσπαθούσαμε να τα … ξεσηκώσουμε χωρίς αποτέλεσμα. Ηταν σα να έπαιζε διαφορετικό άθλημα”.

Εν ολίγοις ο Γκάλης κατάφερε να εξελιχθεί στον… Σούπερμαν της διπλανής πόρτας, δίνοντας ελπίδα σε όλους εμάς, τους λευκούς και κοντούς, ότι ίσως σε κάποια άλλη ζωή, θα μπορέσουμε –έστω και για μία φορά- να κάνουμε ένα σπάσιμο μέσης στον αέρα, πριν αφήσουμε την μπάλα στο καλάθι. Γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο, νιώθουμε και νιώθει ο B.D. Foxmoor, ρίγος κάθε φορά που μιλάμε για το Νίκο Γκάλη: “Νιώθω ένα ρίγος κάθε φορά που σκέφτομαι τον Γκάλη. Χρωστάει πάρα πολλά το άθλημα στο Νίκο. Το ξεμιζέριασε και τους έδειξε ότι ένας άνθρωπος νορμάλ, λίγο πιο πάνω από το 1.80μ, μπορεί με πείσμα και σκληρή δουλειά, όχι απλά να υπάρχει στο άθλημα, αλλά να πρωταγωνιστεί. Ηταν δηλαδή πολύ μεγάλη χαρά ο Γκάλης, για κάποιον μέσο άνθρωπο που έπαιζε μπάσκετ, γιατί καταλάβαινε ότι στο άθλημα δεν είναι απαραίτητο να είσαι δίμετρος και βάλε στο μπόι και γομάρι στο σώμα”

Δεκτές όλες οι απόψεις και οι ιδέες σας στο Twitter @ndpapaioannou