Η ΑΕΚ έκανε το (φαινομενικά) ακατόρθωτο, εξασφαλίζοντας το εισιτήριο για τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας σε βάρος του Παναθηναϊκού Superfoods. Τα κατάφερε, δηλαδή, με τον πιο δύσκολο τρόπο. Στις δύο τελευταίες απόπειρες των "κιτρινόμαυρων", ο Άρης αποδείχθηκε αξεπέραστο εμπόδιο. Αυτή τη φορά όμως, το "τριφύλλι" ήταν (πιο) ευάλωτο, αμυντικά και επιθετικά, κάτι που λειτούργησε προς όφελος της ομάδας του Σωτήρη Μανωλόπουλου.

Δεδομένης της διαφοράς ποιότητας και επιλογών, ο προπονητής της ΑΕΚ επέλεξε να πάει στα... σίγουρα. Ήτοι, σε αργό ρυθμό και μεγάλες επιθέσεις, θέλοντας να εκμεταλλευτεί -μέσα σε όλα- την κούραση των παικτών του Παναθηναϊκού Superfoods, οι οποίοι είχαν ένα δύσκολο ταξίδι στην EuroLeague.

Αυτό το τελευταίο, η κούραση, ήταν κι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του "τριφυλλιού" στον ημιτελικό. Κάτι που φαινόταν τόσο στα πολλά χαμένα σουτ, όσο και στην αδυναμία πίεσης πάνω στην μπάλα. Ο Νικ Καλάθης δεν είχε ανάσες, ο Τζέιμς Γκιστ έπαιζε ένα "κλικ" πιο αργά σε σχέση με το παιχνίδι στη Βιτόρια, ενώ κι ο Κρις Σίνγκλετον έμοιαζε... άδειος. Κι από την στιγμή που οι τρεις τους ήταν σε κακή κατάσταση, η ένταση και η ενέργεια ήταν σε ανάλογα κακά επίπεδα για το "τριφύλλι".

Γι αυτό, η ΑΕΚ είχε τον τρόπο να μένει κοντά στο σκορ. Μία ομάδα που δεν έχει την απαιτούμενη αθλητικότητα, ειδικά κοντά στο καλάθι, περιόρισε την φθορά από καταστάσεις αιφνιδιασμού ή transition.

ΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ, ΤΟΣΟ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

Με δεδομένη τη διαφορά ποιότητας λοιπόν, είναι προφανές πως η ΑΕΚ δεν ήθελε να πάει το παιχνίδι σε πολλές κατοχές, σε μεγάλο σκορ και αναρχία. Το κάθε άλλο, πόνταρε πολύ στο "πέντε εναντίον πέντε" για να κρυφτούν οι αδυναμίες της στις δύο πλευρές του παρκέ. Το κατάφερε χάρη σε δύο παράγοντες.

Αφενός οι παίκτες της απέφυγαν να εκτελέσουν στα 8'' κάθε επίθεσης, αφετέρου η δουλειά που έκαναν ο Τσινεμέλου Ελόνου και ο Ντελρόι Τζέιμς στο επιθετικό ριμπάουντ ήταν πολύτιμη. Όχι μόνο εξασφαλίζοντας κάποια "σκουπίδια" στη ρακέτα του "τριφυλλιού", αλλά πολύ περισσότερο κάνοντας πιο δύσκολη την εξασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ, μεγαλώνοντας έτσι τον χρόνο που χρειαζόταν προκειμένου να φτάσει η μπάλα στα χέρια του εκάστοτε "άσσου" των "πρασίνων".

ΤΟ "1" ΗΤΑΝ Ο ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΑΕΚ

Βασικό ζητούμενο για την ομάδα του Σωτήρη Μανωλόπουλου ήταν να περιορίσει την δράση του Νικ Καλάθη, αποτρέποντάς τον από το να συνεργαστεί με τον εκάστοτε ψηλό του Παναθηναϊκού Superfoods. Από την στιγμή που οι παίκτες της ΑΕΚ έμειναν πιστοί (σχεδόν καθολικά) στη φιλοσοφία της αντιμετώπισης των σκριν πάνω στην μπάλα, όλα έγιναν πιο απλά.

Ο παίκτης που μάρκαρε τον ομογενή πλεϊμέικερ περνούσε κάτω από το σκριν, όσες φορές κι αν γινόταν αυτό. Έδινε, δηλαδή, το σουτ και απαγόρευε κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας ή δημιουργίας ανισορροπίας στην "κιτρινόμαυρη" άμυνα. Κι από την στιγμή που αυτό τηρήθηκε με ευλαβική συνέπεια και τα σουτ δεν βρήκαν τον στόχο, το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς είχε γίνει. Παρεμπιπτόντως, αξίζει να αναφέρουμε πως ο Νικ Καλάθης και ο Λούκας Λεκαβίτσιους προσέφεραν μόλις 2/10 δίποντα και 1/8 τρίποντα στον ημιτελικό!

ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΠΗΓΑΝ ΣΤΗΝ ΑΕΚ

Συν τοις άλλοις, η ΑΕΚ ευτύχισε να δει στην τελική ευθεία του αγώνα δύο περιφερειακούς της να βάζουν μεγάλα καλάθια μέσα από προσωπικές φάσεις. Ο Μάνι Χάρις και ο Μάικλ Γκριν μετέτρεψαν το -3 (59-62) σε +2 (64-62) μέσα σε 40'' στο 37ο λεπτό. Προσωπικές φάσεις που ο Παναθηναϊκός Superfoods δεν βρήκε από κανέναν, αφού ο Νίκος Παππάς δεν βρήκε διαδρόμους ή ελεύθερο χώρο για να εκτελέσει από μακριά.

Την στιγμή που το παιχνίδι κρινόταν, πήγαινε στη μία κατοχή, οι "πράσινοι" δεν κατάφεραν να βρουν σουτ υπό καλές προϋποθέσεις, έκαναν δύο λάθη και αν δεν έβρισκαν πέντε πόντους από τον Κέι Σι Ρίβερς από παρόμοια συνθήκη (σουτ από τις 45ο), η ήττα μπορεί να είχε έρθει πολύ πριν βάλει ο Ντούσαν Σάκοτα τις δύο βολές στα 6.8'' για το τέλος.

ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΤΩΝ ΨΗΛΩΝ

Ο Τσάβι Πασκουάλ πήγε ουσιαστικά σε τρεις παίκτες, σε ό,τι αφορά στην γραμμή των ψηλών. Ο Ίαν Βουγιούκας, ο Τζέιμς Γκιστ και ο Κρις Σίνγκλετον μοιράστηκαν τα ογδόντα (80) αγωνιστικά λεπτά στις θέσεις "4" και "5", με τους Ντίνο Μήτογλου και Ζακ Όγκαστ να μην παίρνουν ούτε δευτερόλεπτο συμμετοχής στον ημιτελικό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δούμε για αρκετή ώρα ως ντουέτο τούς δύο πρώτους στο παρκέ (με αυτούς ξεκίνησε μάλιστα ο 45χρονος τεχνικός).

Δεδομένης όμως της αδυναμίας του Τζέιμς Γκιστ να απειλήσει από την περιφέρεια (σ.σ.: εκτελεί όλο και λιγότερο από μακριά), η δουλειά της ΑΕΚ στο πίσω μέρος του παρκέ γινόταν πιο εύκολη. Κι αυτό γιατί οι χώροι ήταν μικρότεροι και το εκάστοτε "τεσσάρι" των γηπεδούχων είχε περισσότερο το μυαλό του σε όσα γίνονταν μέσα από την γραμμή του τριπόντου, και λιγότερο σε αυτά που γίνονταν έξω από αυτή. Υπήρχε πάντα ένας παίκτη σε ετοιμότητα για ντουμπλάρει τον Ίαν Βουγιούκα, κι ως εκ τούτου μικρότερο πεδίο δράσης για τον αρχηγό των "πρασίνων", που έκανε το καλύτερο φετινό του παιχνίδι (9 πόντοι, 12 ριμπάουντ).

ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΣΥΣΤΗΘΕΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ

Ο αγώνας με τον Παναθηναϊκό Superfoods έδωσε πολλές... ενέσεις αυτοπεποίθησης μαζεμένες στην ΑΕΚ, μετά από μία πολύ δύσκολη εβδομάδα, που περιελάμβανε την ήττα από τον Κολοσσό H Hotels και την αγχωτική νίκη επί της Ρόζα Ράντομ. Ταυτόχρονα όμως, ίσως έδειξε στους "κιτρινόμαυρους" το μονοπάτι για να πάνε καλύτερα στη συνέχεια, σε σχέση με αυτόν τον πρώτο μήνα. Κι αυτό το μονοπάτι έχει να κάνει με τη λογική πως ίσως σε αυτή την ομάδα ταιριάζει περισσότερο να πηγαίνει τα παιχνίδια σε χαμηλό ρυθμό, με μεγάλες επιθέσεις και περισσότερη προσήλωση στο πώς θα αμυνθεί, παρά στο πως θα επιτεθεί.

Όχι να μετατραπεί σε μια ομάδα που παίζει... κατενάτσιο, αλλά να παίζει με μεγαλύτερη προσήλωση στο αμυντικό της πλάνο και να συνειδητοποιήσει πως μόνο έτσι θα έχει επιτυχίες. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το τεχνικό επιτελείο...