Τα "παράθυρα" των εθνικών ομάδων στιγματίζονται από την απουσία των "μεγάλων ονομάτων" για τις πιο προηγμένες χώρες. Αυτό για όσους βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο. Για εκείνους που το βλέπουν μισογεμάτο, υπάρχουν αρκετοί παίκτες που θα έχουν τη δυνατότητα να βρεθούν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας τους και να δικαιωθούν για τη διαρκή προσπάθεια και τη μάχη που δίνουν καθημερινά. Ξέρετε, αυτοί που κατά βάση είναι πίσω από τη βιτρίνα, αυτοί που δεν έχουν την ίδια προβολή ή τα ίδια λεπτά δημοσιότητας σε σχέση με τους συναδέλφους τους.

Υπάρχει μία ακόμη, πιο μικρή, υπο-κατηγορία για τους δεύτερους. Που αφορά τους παίκτες που βρέθηκαν κοντά στο να θεωρηθούν βετεράνοι προ της ώρας τους και -σχεδόν- από το πουθενά απαρτίζουν την Εθνική Ανδρών. Η προεπιλογή της "γαλανόλευκης" περιλαμβάνει πέντε τέτοιες περιπτώσεις, την ώρα που ενδεχομένως σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη να μην υπάρχει ούτε ένας. Αυτό κι αν είναι λοιπόν κάτι μοναδικό.

Πέντε παίκτες που απαρτίζουν τους "Die Hard" του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Οι τέσσερις εξ αυτών που είδαν την καριέρα τους να κρέμεται από μια κλωστή λόγω τραυματισμών κι ένας ακόμη που το "έκοψε" προσωρινά, στα πιο παραγωγικά του χρόνια. Πέντε οι παίκτες, όπως κι οι ταινίες που έχουν βγει με πρωταγωνιστή τον Μπρους Γουίλις...

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΝΙΑΡΗΣ

Η ιστορία του Αντώνη Κόνιαρη είναι η πιο πρόσφατη (χρονικά) απ όλες, δεδομένου ότι το καλοκαίρι δόθηκε η κατάλληλη αφορμή για να μάθει όλος ο κόσμος τι πέρασε ο 20χρονος πλεϊμέικερ την τελευταία διετία. Δύο χειρουργεία, ατελείωτες ώρες στις φυσικοθεραπείες και η αγωνία της χαμένης ευκαιρίας για καριέρα στα παρκέ. Μία αγωνία που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ στην πράξη, χάρη στο πείσμα και την εργατικότητα του νεαρού παίκτη, ο οποίος γύρισε από το... πουθενά και έδειξε πως είναι "εδώ". Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου με την Εθνική Νέων Ανδρών το καλοκαίρι στην Κρήτη ήταν η πρώτη επιβράβευση για το γεγονός πως διένυσε μια διαδρομή που σε πολλούς έμοιαζε δίχως επιστροφή. Ο ίδιος φρόντισε μάλιστα να αφηγηθεί την ιστορία του στο Sport24.gr λίγες ημέρες μετά τον θρίαμβο στα "Δύο Αοράκια", ένας θρίαμβος που έφερε -φαρδιά πλατιά και- τη δική του υπογραφή.

Ήμουν επτά μήνες εκτός γηπέδων. Το χειρότερο ήταν η απορία που είχα. Όχι αν θα ξαναπαίξω, αλλά αν θα ξαναπερπατήσω χωρίς να πονάω". Ατάκες που αποτυπώνουν ανάγλυφα την ανηφόρα που κλήθηκε να ανέβει. Μία ανηφόρα που συνοδεύτηκε από έντονη ψυχολογική πίεση και ένα ξέσπασμα του οργανισμού του, όπως αυτό εκδηλώθηκε στο σώμα και τα μαλλιά του, που εξαφανίστηκαν. Ακολούθησε ο κατευνασμός του φαινομένου, άμα τη επιστροφή του στην δράση, κι όλα πήραν τη... φυσιολογική ροή τους. Μέχρι την Εθνική Ανδρών.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΛΟΥΣΤΡΟΣ

Το όνομα του Χρήστου Σαλούστρου μπαίνει κατά βάση στην ίδια πρόταση με τον Φιλαθλητικό, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον Νίκο Γκίκα. Αναπόφευκτα, από την στιγμή που οι τρεις τους συνυπήρξαν στα χρόνια της αθωότητας, στις μικρές κατηγορίες. Κι αν ο κόσμος βλέπει αυτό ως τη δική του αρχή μέχρι την κλήση στην Εθνική Ανδρών, υπάρχει μια ιστορία που ελάχιστοι (μόνο οι δικοί του άνθρωποι) γνωρίζουν: ότι σταμάτησε το μπάσκετ για μία διετία (από τα 16 έως τα 18) λόγω... Πανελλαδικών.

Το μόνιμο δίλημμα χιλιάδων μαθητών/αθλητών στην Ελλάδα εδώ και χρόνια απαντήθηκε από τον ίδιο, με έμφαση στο διάβασμα. Ας όψεται η οικογένειά του, που εστίασε σε αυτό και την επιθυμία να ακολουθήσει τα χνάρια της μητέρας του, η οποία ασχολείται με τα νομικά. Μεγάλος στόχος η είσοδός του στη Νομική Σχολή, με τον διεθνή φόργουορντ να περνάει, εν τέλει, στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Παρότι λοιπόν εγκατέλειψε τα παρκέ σε μία πολύ παραγωγική ηλικία, βρήκε τον τρόπο σταδιακά να επιστρέψει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να φτάσει πολύ ψηλότερα απ' ότι ενδεχομένως περίμενε κι ο ίδιος...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η ιστορία του είναι από μόνη της ικανή για να γίνει ταινία. Από την κορυφή της Ευρώπης (το 2005) στα παρκέ της Α ΕΣΚΑΝΑ (το 2013). Μέσα σε οκτώ χρόνια έζησε την απόλυτη καταξίωση και την απόλυτη απογοήτευση, χτυπημένος από σοβαρούς τραυματισμούς και την αδυναμία επιστροφής του στο κορυφαίο επίπεδο. Τα τελευταία δύο χρόνια του (2010-'12) στον Ολυμπιακό έπαιξε ελάχιστα, μόλις τρεις φορές. Για να χαθεί ξανά από το προσκήνιο.

Το πιο σημαντικό για τον ίδιο; Ίσως όχι η ηθική ικανοποίηση, αλλά αυτό που είχε πει σε μία παλαιότερη συνέντευξή του: " Να με δουν τα παιδιά μου να παίζω μπάσκετ". Αυτό και τίποτε άλλο!

ΝΤΟΥΣΑΝ ΣΑΚΟΤΑ

Ο Ντούσαν Σάκοτα γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1986. Δεν γιορτάζει όμως μόνο αυτή την ημερομηνία ως γενέθλια, γιορτάζει επίσης την ημέρα που ξύπνησε από κώμα, μετά τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του στην Ιταλία, την άνοιξη του 2010. Ένα χρόνο αφότου είχε πανηγυρίσει την κατάκτηση της EuroLeague με τον Παναθηναϊκό βρέθηκε σε νοσοκομείο της Ιταλίας σε κώμα για δύο μέρες, και για άλλες εννιά στη μονάδα εντατικής θεραπείας.

Προφανώς, ούτε λόγος για μπάσκετ εκείνη την εποχή. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να σταθεί πάλι στα πόδια του και να είναι σε θέση να περνάει χρόνο με τους δικούς του ανθρώπους. Επειδή όμως το "πορτοκαλί" μικρόβιο υπάρχει πολύ έντονα μέσα του (ας όψεται ο πατέρας του, Ντράγκαν) δεν έμεινε για πολύ μακριά από αυτό που αγαπάει όσο τίποτε άλλο. Ένας περίπου χρόνος στη ναφθαλίνη, μέχρι να ξαναβρεθεί στα παρκέ και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο Βέλγιο με τη φανέλα της Οστάνδης. Η επιστροφή στην δράση έμοιαζε (και ήταν) ένα μικρό θαύμα. Από το κώμα στο γήπεδο, κι από εκεί έκανε το restart, παλεύοντας να επιστρέψει στο υψηλότερο επίπεδο.

Κι από εκεί ξεκίνησε η κουβέντα περί της παρουσίας του στην Εθνική Ανδρών. Το 2016 και το 2017 δεν ήταν μεταξύ των παικτών που κλήθηκαν για προετοιμασία. Από τους αγώνες των "παραθύρων" όμως, δεν μπορούσε να λείψει. Κι έτσι, ο παίκτης που είχε 15% πιθανότητες να ζήσει τον Απρίλιο του 2010, μετά το κώμα και τις εννέα μέρες στην εντατική, θα φορέσει για πρώτη φορά τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ

Ένα χρόνο στα "πιτς" έπρεπε να μείνει ο Δημήτρης Μαυροειδής, πάνω στο σημείο που η καριέρα του άρχισε να απογειώνεται. Έχοντας κάνει μία εξαιρετική τριετία (2007-'10) στο Μαρούσι, ήρθε μία καλή μεταγραφή στο εξωτερικό για χάρη της Μπιλμπάο (2010-'12) και από εκεί η ευκαιρία να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού (2012-'13). Στο ΣΕΦ όμως δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να προσφέρει αυτά που ήθελε, αυτά για τα οποία αποκτήθηκε.

Από πέρσι είναι ο βασικός σέντερ της ΑΕΚ, τα νούμερά του μόνο... αμελητέα δεν είναι και ως εκ τούτου η επιστροφή (μετά το καλοκαίρι του 2012) στην Εθνική Ανδρών έρχεται για να του δώσει τη δυνατότητα να ξαναζήσει, με μια μικρή καθυστέρηση, μοναδικές στιγμές.