Ο Εθνικός επικράτησε της Νήαρ Ηστ την Κυριακή στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής σε ένα ματς που αποδείχτηκε ξεχωριστό για τον Κώστα Σορώτο, ο οποίος πανηγύρισε την 1.000η νίκη της καριέρας του! Ναι ακριβώς: 1.000 νίκες. Ήδη με τη νέα του ομάδα (με την οποία κατέκτησε και το κύπελλο ΕΣΚΑΝΑ έχει 27) και κυνηγάει την άνοδο στην Α2 κατηγορία.

Τις υπόλοιπες τις έχει πετύχει με τον Πειραϊκό (349 "που με έκανε προπονητή"), 72 με τον Άγιο Παύλο, 19 με τον Θεμιστοκλή, 103 με τον Πανιώνιο , 189 με τον Αμύντα, 9 με τον Χολαργό, 49 με τον Αρίωνα, 95 με το Φάληρο, 16 με τον Δούκα, 3 με τον Πορφύρα, 43 με τη Δάφνη, 1 με την Ολυμπιάδα, 6 με τον Πιερικό, 2 με το Παγκράτι, 2 με το Πέραμα και 15 με τον Φάρο.

Δεν είναι πολλοί οι Έλληνες προπονητές που έχουν πετύχει τόσες πολλές και το Sport24.gr επικοινώνησε με τον επί μια 35ετία τεχνικό, ρωτώντας τον -τι άλλο- για νίκες...

Από την πρώτη ημέρα που κάθισε στους πάγκους μέχρι σήμερα μεσολάβησαν νίκες, ήττες, χαρές, πίκρες, διακρίσεις, επιτυχίες, τίτλοι, άνοδοι, απολύσεις, ικανοποίηση, απογοήτευση. Θυμάται, όμως, ο ίδιος το πρώτο του ροζ φύλλο αγώνα; "Η πρώτη μου νίκη ήταν με το παιδικό του Πειραϊκού απέναντι στο Φάληρο μια ομάδα που στη συνέχεια με σημάδεψε, αφού δεν είναι κρυφό ότι το Φάληρο είναι η ομάδα που αγάπησα πάνω από όλες. Αυτό που θυμάμαι ήταν τα συγχαρητήρια στο τέλος από τον Πέτρο Καπαγέρωφ, που μου έδωσε δύναμη για τη συνέχεια"

Άλλες ήταν μεγάλες, άλλες μικρές, άλλες οριακές και άλλες λιγότερο σημαντικές. Υπάρχει, όμως, κάποια που ο προπονητής του Εθνικού δεν πανηγύρισε; "Όλες τις νίκες τις πανηγύρισα , άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο ανάλογα με τη σημαντικότητα της. Αυτή που δεν πανηγύρισα καθόλου, ήταν σ' ένα παιχνίδι το 2008 που ήμουν στη Δάφνη και αντίπαλος μας ήταν το Φάληρο. Η εικόνα του Φαλήρου με είχε πληγώσε πολύ".

Αν έπρεπε να ξεχωρίσει τη σημαντικότερη; Το ροζ φύλλο που θα έβαζε κορνίζα στο σπίτι του; "Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση γιατί είναι πολλές οι σημαντικές νίκες που σήμαιναν ανόδους και πρωταθλήματα. Θα ξεχώριζα όμως τη νίκη μας με το Φάληρο απέναντι στη Χαλκίδα που σήμαινε και την μαθηματική μας άνοδο στην Α1 το 2003 και την ολοκλήρωση ενός αδιανόητου μπασκετικού θαύματος.

Αδικώ όμως έτσι πολλές νίκες και με τις άλλες ομάδες και κυρίως με τον Αμύντα, τον Πειραικό, τη Δάφνη, αλλά και το Φάληρο της διετίας 2005-2007 που κάθε νίκη μας ήταν επίσης ένα μικρό θαύμα αφού την ομάδα απάρτιζαν πιτσιρίκια που ουσιαστικά έπαιζαν για πρώτη φορά μπάσκετ σε επίπεδο εθνικής κατηγορίας".

Κι αν έπρεπε να διαλέξει την καλύτερη πεντάδα που είχε ποτέ στα χέρια του; "Τώρα μάλιστα... Εδώ θα αδικήσω σίγουρα παιδιά, οπότε θα δώσω τουλάχιστον δυο πεντάδες! Στο "1" τον Ελληνιάδη και τον Γκαγκαλούδη, στο "2" τον Καλαμπόκη και τον Χαρίση, στο "3" τον Σιούτη και τον Καράγκουτη, στο "4"τον Μουμούρη και τον Γιάννη Κακιούζη και στο "5" τον Χαραλαμπίδη και τον Οικονομάκη. Συγγνώμη και πάλι, όμως, για όσα παιδιά αδίκησα".

Στα 35 χρόνια της καριέρα του κάθισε στον πάγκο πολλών ομάδων σε όλες τις κατηγορίες (εκτός από την Α1) και είδε το μπάσκετ να εξελίσσεται, όχι μόνο λόγω της εκάστοτε κατηγορίας, αλλά και τις ίδιας της φύσης του αθλήματος. Αναλύοντας το πόσο έχει αλλάξει το μπάσκετ υπογράμμισε ότι: "Όντως το μπάσκετ έχει αλλάξει πολύ. Νομίζω ότι η καλύτερη εποχή για το μπάσκετ ήταν στις δεκαετίες του '80 και του '90 που ήταν μια εποχή που έβγαιναν πολλά νέα παιδιά και οι ομάδες γινόντουσαν μέσα από την εξέλιξη αυτών των νέων παιδιών και όχι από την ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων. Τότε έπρεπε να φτιάξεις την ομάδα σου με δουλειά και όχι να την αγοράσεις".

Μετά τις 1.000 νίκες, όμως, τι; Ποιος είναι ο επόμενος στόχος; "Επόμενος στόχος είναι να ανέβει ο Εθνικός όσο ψηλά του αξίζει. Αυτός είναι ο βραχυπρόθεσμός στόχος. Ο μακροπρόθεσμος είναι να μπορώ να προσφέρω στον χώρο για όσο μπορώ να το κάνω ακόμα με αξιοπρέπεια και να δώσω χαρά σε όσους με εμπιστευτούν.

Πάνω από όλα και πάνω από νίκες τη μεγαλύτερη αξία έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται μέσα και από τις νίκες αλλά και από τις ήττες. την υγειά μας να έχουμε και τους φίλους μας κοντά μας και όλα θα πάνε καλά".