Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ολοένα και περισσότερους παίκτες να αγωνίζονται στο ΝΒΑ, δείχνοντας πως το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται σε διαρκή άνοδο. Στην περίπτωση του WNBA τα δεδομένα δεν είναι τόσο... καλά όμως, αφού η πόρτα παραμένει ερμητικά κλειστή για τις κοπέλες που έρχονται από τα μέρη μας. Πριν εννιά χρόνια υπήρξε όμως μία, που έκανε τη διαφορά. Την υπέρβαση, αν προτιμάτε.

Στις 21 Μαΐου 2006, η Αναστασία Κωστάκη παίρνει εντολή από τον προπονητή της, Van Chancellor, να περάσει στο παρκέ. Και μαζί, να γράψει ιστορία. Στο πρώτο της παιχνίδι με τα χρώματα των Houston Comets (στην ήττα από τις San Antonio Stars, με 79-63) έδειξε ότι βρισκόταν επάξια μεταξύ των κορυφαίων παικτριών του κόσμου. Είχε 10 πόντους (με 2/4 δίποντα, 1/2 τρίποντα και 3/4 βολές), 2 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 1 κλέψιμο και 3 λάθη σε 17 λεπτά συμμετοχής και κάπως έτσι η φανέλα με το Νο55 έγινε κάτι παραπάνω από γνωστή στον χώρο του WNBA.

Η πολύπειρη πόιντ γκαρντ θυμάται μέσω του Sport24.gr το βράδυ, που είδε το όνομά της να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, μα πάνω απ όλα που έδειξε στις ΗΠΑ πως υπάρχει γυναικείο μπάσκετ (και) στην Ελλάδα.

Δεν είχα καθόλου άγχος στο ντεμπούτο μου, γιατί η ψυχολογία μου βρισκόταν στα ύψη. Έπαιξα ελεύθερα και γι αυτό έκανα ό,τι έκανα", ήταν οι πρώτες κουβέντες που είπε, πριν επισημάνει ότι " δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμη το τι είχε γίνει, τι είχα καταφέρει. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Στην πορεία κατάλαβα πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική. Ο πρώτος μήνας ειδικά ήταν πολύ δύσκολος".

Στο "όλα έγιναν πολύ γρήγορα" σημειώστε ότι η Αναστασία Κωστάκη έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα του Houston, έχοντας όλες κι όλες... τέσσερις ημέρες στην πόλη. Τόσο έπρεπε να περιμένει μέχρι να αγωνιστεί στο WNBA. Κι αυτό γιατί μέχρι τις 15 Μαΐου εκείνης της χρονιάς είχε υποχρεώσεις με την ομάδα της στην Ευρώπη. Βλέπετε, τη σεζόν 2005-'06 αγωνιζόταν στη Pays d'Aix Basket, με την οποία έφτασε μέχρι τον τελικό του Eurocup Women.

Παρεμπιπτόντως, κάπου εδώ ενημέρωσε ότι " για δύο μήνες έκανα ειδική προετοιμασία, χώρια από αυτά που έκανα με την ομάδα μου. Είχα καθημερινή σχεδόν επαφή με τους ανθρώπους των Comets, μιλούσαμε για την κατάστασή μου, ήταν ενήμεροι του τι κάνω και πως τα πάω στη Γαλλία", πριν προσθέσει ότι " όπως καταλαβαίνεις, δεν κατάφερα να κάνω πολλές προπονήσεις με την ομάδα. Μόλις τέσσερις μέρες μετά την άφιξή μου στις ΗΠΑ (17 Μαΐου) έπρεπε να παίξω".

Η προσαρμογή, όπως είπε παραπάνω, δεν ήταν πολύ εύκολη, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είχε πολύ χρόνο. Έπρεπε να γίνουν κάποια πράγματα άμεσα! Στην όλη διαδικασία τη βοήθησαν πάντως οι κοπέλες που ήξερε από πριν, αυτές με τις οποίες είχε παίξει αντίπαλος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Η Sheryl Swoopes, η Michelle Snow και η Thina Thompson ήταν " θρύλοι του παγκόσμιου μπάσκετ, με τις οποίες συνεργάστηκα. Εξαιρετικές παίκτριες και ακόμη πιο σπουδαίες προσωπικότητες".

Αν περιμένετε πως η αναμονή μέχρι το ντεμπούτο ήταν ψυχοφθόρα, κάνετε λάθος. Βλέπετε, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει στο WNBA έναν χρόνο νωρίτερα (2005), αλλά ένα κατάγμα στην κνήμη την υποχρέωσε να περιμένει. " Πήρε παράταση ενός έτους το ντεμπούτο μου, αλλά ήξερα ότι ήμουν έτοιμη για να κάνω το επόμενο βήμα", παραδέχεται.

Ακόμη πάντως κι αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με τις ικανότητές της, φρόντισε να τις... "σβήσει" ο προπονητής της, Van Chancellor, περνώντας τη στο παρκέ τόσο γρήγορα. Για να δικαιωθεί εκ του αποτελέσματος...

Η πρώτη ευκαιρία

Αυτό που δεν γνωρίζει ο κόσμος πάντως, είναι το γεγονός πως το ντεμπούτο της δεν άργησε ένα χρόνο (λόγω τραυματισμού), αλλά πέντε! Το 2001, κι ενώ έκανε τα πρώτα της βήματα στο επαγγελματικό μπάσκετ στην ηλικία των 22 ετών, είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στο training camp των Cleveland Rockers.

είχα πάει για να δοκιμαστώ, συμμετείχα σε όλη την προετοιμασία, αλλά "κόπηκα" την τελευταία μέρα", αναφέρει, για να προσθέσει πως " ήταν λογικό γιατί ήμουν μικρή και κανείς δεν με ήξερε. Ακόμη κι αυτή η μηνιαία προετοιμασία όμως μου έδωσε πολλά", για να σχολιάσει την επίδραση του ατζέντη της στο να φτάσει μέχρι τις ΗΠΑ από τόσο νωρίς: " Με δική του πρωτοβουλία και αγώνα βρήκα εισιτήρια και έγινα δεκτή στο camp. Αυτό που είναι πιο σημαντικό όμως είναι πως έδειξα πως δίκαια βρισκόμουν εκεί".

Παρά την πικρία της για το αποτέλεσμα, παρέμενε αισιόδοξη γιατί " από τη στιγμή που είχα φτάσει σε αυτό το σημείο, για μένα ήταν σα να έχω ήδη παίξει στο WNBA. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει αυτό που έγινε με τους Comets", πριν θυμηθεί ότι " και το 2004 είχα πάει για να δοκιμαστώ, από το Connecticut, αλλά ένας τραυματισμός στον αυχένα δεν μου το επέτρεψε. Οπότε έφυγα δέκα μέρες μετά...".

Η αγκαλιά του αντιπάλου

Για να επιστρέψουμε στα του ντεμπούτου της, αξίζει να αναφέρουμε ένα παιχνίδι της μοίρας. Ο προπονητής του San Antoniο ήταν ο Dan Hughes. Κι αν το όνομά του δεν σας λέει κάτι, είναι ο άνθρωπος που την "έκοψε" από το ρόστερ του Cleveland, πέντε χρόνια νωρίτερα. Ενώ λοιπόν, η "δικιά μας" έχει κάνει την καλύτερη -ίσως- εμφάνιση της αμερικάνικης περιπέτειάς της, ήρθε η επιβράβευση από τον αντίπαλο κόουτς.

Πως; " Με πήρε αγκαλιά και μου είπε "χαίρομαι πολύ που σε βλέπω εδώ. Ήμουν σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις". Αυτό, ξέρεις, ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση για μένα. Με "έκοψε" από το ρόστερ του Cleveland γιατί είχα πολλές έμπειρες παίκτριες μπροστά μου, αλλά αναγνώρισε την ποιότητα, την προσπάθεια και το ταλέντο μου", θυμάται.

Καλύτερα η Ρωσία, παρά το WNBA

" Προτιμούσα να μείνω στη Ρωσία που είχα μεγάλα συμβόλαια, παρά να πάω στις ΗΠΑ. Είχα βρει τον δρόμο μου εδώ και δεν θα άντεχα την καταπόνηση του να παίξω και καλοκαίρι, συν ότι τα λεφτά στο WNBA δεν ήταν κάτι το τόσο τρομερό. Στη Ρωσία πλήρωναν καλύτερα", επισημαίνει, πριν προσθέσει ότι " τα δικαιώματά μου ανήκαν βέβαια στο Χιούστον. Η Ρωσία ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει στη ζωή μου. Το καλοκαίρι του 2007, έφυγε ο κόουτς Chancellor και ανέλαβε η βοηθός του. Επέλεξα να μην πάω ξανά στο WNBA. Μου ζήτησε να πάω νωρίς στην προετοιμασία και της είπα ότι δεν μπορώ να αφήσω το συμβόλαιό μου στη Ρωσία, ειδικά από τη στιγμή που ήταν δεδομένο ότι θα με κάνουν ανταλλαγή. Προτιμούσα να μην πάω καθόλου. Εκεί κάπου μπήκε τέλος στο WNBA".

Το οποίο πάντως παραδέχεται γιατί " στο Χιούστον έζησα κάτι μοναδικό. Είχα Έλληνες κοντά μου διαρκώς. Μετά από αυτά που είδα στο WNBA, απορώ γιατί υπάρχει γυναικείο μπάσκετ σε άλλες χώρες. Ήταν σαν το ΝΒΑ. Σκέτη χλιδή".

Πριν ολοκληρώσει την αναδρομή στα όσα ιστορικά έζησε το βράδυ της 21ης Μαΐου και αυτά που σημάδεψαν την παρουσία της στην Αμερική, κλήθηκε να απαντήσει αν η πόρτα του WNBA παραμένει κλειστή για τις Ελληνίδες. Αυτό που είχε να πει ήταν ότι " είναι πάρα πολύ δύσκολο ακόμα. Βοήθησα θεωρώ, αλλά παραμένει δύσκολο. Απογοητεύομαι που στα τελευταία δέκα χρόνια δεν έχει προσπαθήσει καμία άλλη να πάει. Μόνο η Εβίνα (Μάλτση) έπαιξε και η Άρτεμη (Σπανού) πήγε σε camp πέρσι, δίχως να τα καταφέρει. Θέλει πολύ προσπάθεια".